8 Studente ndiqen penalisht

Vezët kundër Edi Ramës “pjellin” akuza penale për aktivistët e majtë

Prokuroria e Tiranës dërgoi për gjykim 8 studentë, të akuzuar se hodhën disa vezë drejt kryeministrit Edi Rama në formë proteste kundër ligjit për arsimin e lartë – të cilin ata e kundërshtojnë sepse financon me para publike universitetet private.

http://www.reporter.al/vezet-kunder-edi-rames-pjellin-akuza-penale-per-aktivistet-e-majte/

Autor: Besar Likmeta | BIRN | Tiranë

Të mërkurën në gjykatën e Tiranës filloi shqyrtimi i çështjes së ngritur nga prokuroria kundër 8 studentëve, të cilët akuzohen për goditje për shkak të detyrës dhe kundërshtim të forcave të rendit, gjatë një proteste simbolike kundër kryeministrit Edi Rama.

Ngjarja nën hetim gjyqësor ka ndodhur në 2 nëntor në Fakultetin e Shkencave Sociale të Universitetit të Tiranës, në momentin që Rama po largohej nga një takim me grupe interesi të bizneseve të vogla. Pas hedhjes së vezëve, 8 studentë u shoqëruan në polici dhe u mbajtën të ndaluar për rreth 6 orë. Pas inicidentit, studentët e akuzuan policinë dhe rojet e gardës së kishin ushtruar dhunë gjatë shoqërimit të tyre. Policia nga ana e saj e mohoi ushtrimin e dhunës.

Studentët nën akuzë i përkasin Lëvizjes Për Universitetin, një grupim aktivistësh të majtë që gjatë dy viteve të fundit ka organizuar protesta masive kundër reformës së arsimit te lartë.

Sipas avokatit Dorian Matlija nga qendra Res Publica në Tiranë, i cili është përfaqësuesi ligjor i aktivistëve të akuzuar nga prokuroria, dy nga studentët akuzohen për goditje për shkak të detyrës të kryeministrit, ndërsa të tjerët për kundërshtim të forcave të rendit, sepse presupozohet se kanë bërë një lloj rezistence në momentin që kanë dashur t’i  shoqërojnë në makinat e policisë.

“Është e paqartë sa vezë janë hedhur, por në dosje kam parë vetëm një fotografi të një veze të rrëzuar në tokë. Ndoshta në filmim mund të duken më shumë se një,” i tha Matlija BIRN.

“Asnjë nga vezët nuk e ka prekur kryeministrin, por ligji parashikon dhe një vepër të mbetur në tentativë në qoftëse për rrethana objektive nuk është realizuar- për shembull në qoftëse nuk ka pasur nishan,” shpjegoi Matlija.

Në një deklaratë për shtyp të mërkurën jashtë Gjykatës së Tiranës- ku u mbajt dhe seanca e parë kundër studentëve – Lëvizja Për Universitetin ironizoi akuzat e ngritura nga prokuroria si të motivuara politikisht.

“Studentët nuk goditën kryeministrin për shkak të detyrës, por protestuan ndaj një kryeministri të katandisur në shërbëtor të diplomoreve private, për shkak të moskryerjes së detyrës nga ana e tij: mbrojtjes së interesit publik,” thuhej në deklaratë.

“Studentët nuk refuzuan t’u bindeshin urdhrave të ligjshme të policisë së shtetit, por u mbrojtën nga dhuna e badigardëve dhe policëve të ndërsyer, që në shkelje të ligjit i rrahën dhe i tërhoqën zvarrë në oborrin e fakultetit,” shtoi Lëvizja.

Klodi Hoxha, 22-vjeç nga Tropoja është një nga dy studentet që akuzohet nga prokuroria se ka goditur kryeministrin Edi Rama me vezë. Studentja e vitit të tretë në Departamentin e Shkencave Politike të Universiteti të Tiranës thotë se Fakulteti i Shkencave Sociale – auditorin e të cilit Rama zgjodhi për të mbajtur konferencën me bizneset – konsiderohet si vatra e rezistencës studentore dhe vendi ku është ngjizur Lëvizja Për Universitetin.

Hoxha kujton se në 2 nëntor, pasi kishin marrë vesh se “i gjati” kishte ardhur në Fakultet, aktivistët e Lëvizjes kanë tentuar të hyjnë në auditorin ku mbahej mbledhja, por janë ndaluar nga siguria me argumentin se ajo ishte e mbyllur për publikun.

“Rama asnjëherë nuk na ka dëgjuar gjatë dy viteve qe kemi protestuar dhe dërguar peticione dhe erdhi në fakultet për të folur për bizneset. Kjo ishte fyerje për ne,” tha Hoxha, duke shpjeguar vendimin e aktivistëve për ta goditur kryeministrin me vezë.

Pamje të incidentit të postuara në You Tube, të cilat janë filmuar nëpërmjet një telefoni celular, tregojnë një studente që i afrohet kryeministrit teksa ai largohet nga godina e Fakultetit dhe hedh diçka që nuk dallohet në drejtim të tij, ndërkohë që të tjerë studentë dëgjohen të thërrasin “hajdut” dhe “sharlatan.” Video mbyllet me forcat e gardës që i vërsulen studentëve për t’i neutralizuar dhe më pas i shoqërojnë me forcë drejt një patrulle policie.

Klodi Hoxha kujton se hedhja e vezëve kundër Ramës nuk kishte për qëllim ta lëndonte atë.

“Shpëtoi, por nuk është e rëndësishme e kapi apo s’e kapi, se po të donim ta lëndonim ne e gjuanim me diçka tjetër dhe jo me vezë. Ne e kemi thënë vazhdimisht që kjo ishte protestë- një formë proteste brenda limiteve të shprehjes,” tha ajo.

Avokati Matlija bie dakord duke thënë që për sa i përket akuzës së ngritur nga prokuroria për “goditje për shkak të detyrës” kemi të bëjmë më një “veprim që është në kuadër të lirisë së shprehjes, edhe pse mbase në kapërcim të kufirit të lejueshëm.”

“Qëllimi i tyre nuk ka qenë ta dhunojnë kryeministrin, për t’i bërë atij dëmtime fizike… por ka qenë më tepër për ta bërë pis,” tha Matlija.

Sipas avokatit të të drejtave të njeriut, ndërhyrja e policisë dhe e gardës brenda ambienteve të universitetit për të shoqëruar studentët ka qenë e paligjshme.

“Ligji për Arsimin e Lartë i jep një lloj imuniteti territorit të universitetit dhe forcat policore mund të hyjnë aty vetëm me leje të titullarit ose kur është duke u kryer një krim në flagrancë e sipër,” tha Matlija.

Viki Çipi, një nga studentet e akuzuara për kundërshtim të policisë, i tha BIRN që forcat e gardës jo vetëm që i kanë marrë me forcë nga ambientet e universitetit, por kanë ushtruar dhe dhunë ndaj tyre.

“Ne na kanë tërhequr zvarrë truprojet civile dhe jashtë kangjellave jemi përballur me policë që ka ushtruar dhunë,” tha 22-vjeçarja. “Ne na kanë rrëmbyer nga fakulteti, ndërkohë na kanë vënë nën akuzë se kemi kundërshtuar forcat e policisë,” shtoi ajo.

Çipi i tha BIRN që me 2 nëntor, studentët ndjeheshin të provokuar nga kryeministri, i cili pasi kishte bërë një vesh shurdh ndaj protestave të tyre për dy vjet, kishte zgjedhur pikërisht fakultetin e tyre për të biseduar me bizneset. 

 “Në qoftë se kthej kokën mbrapa dhe të isha në të njëjtën situatë, prapë do ta bëja këtë gjë,” tha Çipi. “Unë po protestoja kundër kryeministrit për t’i treguar që arsimi nuk është e drejtë vetëm për të pasurit që i kanë xhepat plot, por edhe për të varfrit,” shtoi ajo.

Arlind Qori, profesor në Fakultetin e Shkencave Politike në Universitetin e Tiranës i tha BIRN se sot i gjithë pushteti është investuar për t’i ndërshkuar këto studente në mënyrë shembullore, të cilat “nuk e cënuan fizikisht zotin Rama, por prekën pushtetin e tij simbolikisht.”

“I treguan atij që në oborrin e fakultetit ai nuk mund të jetë zot i pakufizuar, siç tenton të jetë në qeverisjen e vendit,” tha ai.

“Vajzat po tentohet të ndëshkohen, sepse tek organizimi i tyre, pushtetarët kanë parë farën ose potencialin e nje organizmi më masiv që do nxjerrë dobësinë e tyre në shesh,” përfundoi Qori.

http://www.reporter.al/vezet-kunder-edi-rames-pjellin-akuza-penale-per-aktivistet-e-majte/

Read More

Studentët protestues përplasen me kryeministrin

 

Studentët kane protestuar në datë 2 nëntor 2015 përpara fakultetit të Shkencave Sociale, Universiteti i Tiranës, gjatë një takimi me kryeministrin në mjediset e universitetit. Studentët janë përplasur me forcat policore dhe ato të sigurimit pranë mjediseve të fakultetit. Disa studentë janë arrestuar e më pas liruar. Protestat kanë vazhduar në drejtorinë e policisë. Gjithashtu studentët kanë reaguar edhe kundër opozitës që sipas tyre kërkon të fitoj kapital politik në kurriz të tyre.

 

Më poshtë komunikata për shtyp e Lëvizjes Për Universitetin

….

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=916450591726259&id=651561178215203

Dje, më 2 nëntor 2015, në orët e paradites kemi mësuar se kryeministri Rama do të vinte në Fakultetin e Shkencave Sociale për të marrë pjesë në një takim të huaj për mjediset universitare dhe në të cilin, për më tepër, nuk ishin të ftuar studentë dhe pedagogë. Të indinjuar nga shpërfillja kryeministrore që i trajton mjediset universitare si zyra partie për propagandë dhe të fyer nga prania e tij në vendin e krimit qeveritar, vatrën e rezistencës universitare ndaj ligjit të arsimit të lartë, aktivistë të Lëvizjes Për Universitetin janë organizuar aty për aty për t’i shprehur kryeministrit publikisht indinjatën dhe mllefin e tyre ndaj padrejtësive që po i bën qeveria jetës universitare publike. Me të dalë prej takimit, studentët i janë drejtuar me akuza dhe kritika kryeministrit, i cili është përgjigjur me batuta fyese. Në ato çaste, civilë me pamje badigardësh kanë shtyrë dhe kërcënuar studentët, madje studenten Vitori Çipi e kanë pështyrë dhe shtyrë duke e rrëzuar. Fill pas këtij konfrontimi të parë, disa prej aktivistëve kanë qëlluar me vezë në drejtim të kryeministrit. Menjëherë shpura e badigardëve, policëve dhe të tjerë keqbërësve të pranishëm u është sulur dhunshëm studentëve dhe, në kundërshtim me ligjin për paprekshmërinë policore të mjediseve universitare, kanë marrë zvarrë, qëlluar me shpulla dhe grushte studentët e pranishëm. Tetë prej tyre, Klodi Hoxha, Anita Lushi, Bora Mema, Liri Kuçi, Vitori Çipi (nga Lëvizja Për Universitetin), Dardan Konjufca, Valton Marku dhe Durim Jasharaj (nga Klubi Politik i Studentëve në Kosovë) janë futur me dhunë në makinat policore. Brenda makinave studentët meshkuj janë qëlluar edhe me grushte. Me grusht janë qëlluar në shpinë edhe studentët Bora Mema dhe Valton Marku në korridoret e komisariatit nr. 2 të Tiranës nga një civil që hamendësohet të jetë punonjës policie. Si në mjediset e komisariatit nr. 2, ashtu edhe në ato të Drejtorisë së Policisë së Tiranës, studentët janë dhunuar psikologjikisht me kërcënime nga punonjësit e policisë.
Pas orës 13 aktivistë të tjerë të Lëvizjes Për Universitetin, universitarë dhe qytetarë të Tiranës janë mbledhur në shenjë proteste përpara Drejtorisë së Policisë së Tiranës. Në ndihmë të studentëve kanë ardhur edhe përfaqësues të Avokatit të Popullit të cilët i kanë kërkuar policisë të zbatojnë detyrimin ligjor dhe t’i lejojë të vizitojnë të ndaluarit për të inspektuar nëse ndaj tyre ishte ushtruar dhe po ushtrohej dhunë fizike dhe psikologjike. Avokatët nuk janë lejuar të kryejnë detyrën e tyre për më se një orë. Si rezultat i presionit qytetar përpara Drejtorisë së Policisë dhe të opinionit publik të shprehur në të gjitha mediat, aktivistët studentorë janë liruar në orën 19.30 dhe ndaj tyre pritet që policia të ngrejë akuzën e kundërshtimit të forcave policore. Sot studentët e lënduar kanë kryer ekzaminimet mjeko-ligjore dhe do ta ndjekin çështjen ndaj Policisë së Shtetit edhe penalisht për të vënë përpara ligjit të gjithë urdhërdhënësit dhe ushtruesit e dhunës.

Qëndrimi përmbajtësor

Arsyeja kryesore e konfrontimit me kryeministrin ishte dhe do të jetë kundërshtia jonë e papajtueshme me ligjin klientelist për arsimin e lartë, i sponsorizuar nga një grusht universitetesh private. Siç e kemi shpallur në dhjetëra protesta, zaptime, aksione simbolike, shkrime e qëndrime publike, ligji i arsimit të lartë ka qenë klientelist në nxitje, antidemokratik në procedurë hartimi dhe shkatërrimtar në përmbajtje. Përmes tij, qeveria do të kanalizojë drejt universiteteve private të kthyera formalisht në fondacione një pjesë të fondeve shtetërore, edhe kështu të pamjaftueshme për universitetet publike. Kjo reformë nga pikëpamja financiare pritet t’i rrisë edhe më papërballueshëm tarifat duke përjashtuar nga e drejta për studim pjesën më të madhe të studentëve të cilët u përkasin shtresave të varfra dhe të mesme. Po ashtu kundërshtojmë cenimin e autonomisë universitare dhe lirisë akademike nga bordet me shumicë përfaqësimi qeveritar dhe zmbrapsjen e të drejtave studentore si në rastin e zgjedhjeve. I fundit, por jo për nga rëndësia, është kundërshtimi ynë ndaj komercializimit të jetës universitare publike që do t’i kthejë universitetet publike në kopje edhe më të shëmtuara të atyre private. Sidoqoftë përpjekja jonë ka shkuar edhe në drejtim të kritikës ndaj autoriteteve burokratike të atrofizuara dhe të komprometuara të universiteteve publike të cilat, të kapura e të frikësuara nga qeveria për të palarat e tyre, ose kanë dalë në krah të qeverisë në kurriz të të drejtave universitare, ose kanë heshtur dhe e kanë lënë në baltë universitetin.
Qëndrimet e mësipërme i kemi artikuluar dhe ngritur për dy vjet me radhë, të shpërfillur dhe ofenduar nga qeveritarët dhe të margjinalizuar nga mediat. Kemi gjetur solidaritetin e shumë studentëve dhe pedagogëve, ashtu sikundër kemi hasur frikën dhe ngurrimin e një pjese prej tyre për të na mbështetur edhe publikisht, jo vetëm në biseda konfidenciale.
Konfrontimi i djeshëm me kryeministrin kishte për qëllim jo vetëm ballafaqimin me personin që sintetizon keqbërjen sistemore ndaj arsimit të lartë publik në Shqipëri, por edhe inkurajimin e të shumtëve që mendojnë si ne, por nuk guxojnë të na bashkohen publikisht ose nuk kanë shpresë se në një vend ku mbyt dëshpërimi social mund të ndryshojnë gjërat. Ne shpallim se nuk kemi frikë dhe se organizimi, vendosmëria dhe kthjelltësia intelektuale e rezistencës do t’i sjellë frytet e veta.

Reagim ndaj Partisë Demokratike

Gjatë ditës së djeshme kemi vërejtur me keqardhje se Partia Demokratike ka tentuar ta instrumentalizojë protestën tonë. Kur na kanë kontaktuar u jemi përgjigjur se nuk duhet të na afrohen pasi protesta jonë nuk drejtohet vetëm kundër qeverisë, e cila si pushtetmbajtëse aktuale ka përgjegjësinë kryesore në mjerimin ku po zhytet edhe më arsimi i lartë në Shqipëri, por kundër një sistemi të tërë politik të kalbëzuar nga korrupsioni, klientelizmi, privatizimi dhe përvetësimi i publikes, pjesë themelore e të cilit është edhe Partia Demokratike. Po ashtu i kujtojmë opinionit publik se të njëjtën reformë klienteliste ka tentuar ta çojë përpara edhe qeveria e Partisë Demokratike në vitet 2010-2013, e shprehur në tre dokumente të miratuara nga Ministria e asokohshme e Arsimit dhe Shkencës. Edhe asokohe një pjesë jona e ka kundërshtuar qeverinë në kuadrin e lëvizjes Universiteti Në Rrezik.

Read More

Mbi maturen 2015

 

Sërish mbi provimet e maturës

Zakonisht rezultatet e provimit të maturës publikoheshin me ndonjë analizë tepër sipërfaqësore nëpër gazeta. Këtë vit kanë munguar publikimet, ndoshta nën ethet e zgjedhjeve vendore.

Por nisur nga ndryshimet ligjore që do të pasojnë me miratimin e ligjit të ri të arsimit të lartë, që parashikon një mesatare të caktuar për tu futur në arsimin e lartë, është e rëndësishme të analizohet trendi i vlerësimit në këtë provim mbarështetëror. Ndoshta me qëllim ligji u la për tu miratuar pas zgjedhjeve dhe diplomimi të këtij brezi maturantësh. Më poshtë do të paraqesim një tablo të përgjithshme, të krahasuar me maturat e viteve 2014-2012.

Gjithashtu, nga opozita ka pasur pretendime se është lëshuar dora në vlerësim apo administrimin e provimit për shkak të zgjedhjeve. Edhe pse ky pretendim i fundit është i pabazuar duke qenë se Ministria e Arsimit dhe Sporteve ka kërkuar largimin nga puna të disa administratorëve për neglizhencë në kryerjen e mbikëqyrjes.

Siç vërehet nga shpërndarja e notave të matematikës, pendulumi ka lëvizur në vendin e vetë që nga viti 2014, ku u reklamua me të madhe se kishin ngelur rreth ¼ e maturantëve. Shifrat e maturantwve tw ngelur janë sërish midis 2000 dhe 5000. Është e vështirë që kjo dukuri të interpretohet sikur thërret opozita, që është lëshuar dora. Mundet që shkollat të kenë punuar më mirë me nxënësit e dobët, përveç faktit që numri i maturantëve është më i madh. Numri i nxënësve nën notën 5.5 nuk ka ndryshuar shumë nga 2010. Në vitin 2014 rreth 60% e maturantëve ishin nën notën 5.5, në vitin 2010 ishin rreth 50%. Për këtë vit, sikur edhe për 2013, 50% e maturantëve janë nën 5.6.

Shpërndarja e rezultateve (jo të shkallëzuara) për të gjitha provimet në maturën 2015, provimet e letërsisë dhe atyre me zgjedhje janë si më poshtë.

Edhe në këto provime vërehet një përmirësim i rezultateve në krahasim me vitin 2014. P.sh. në provimin e letërsisë në Maturën e vitit 2014 kanë ngelur rreth 5.3% e maturantëve, në krahasim me 4.3% në vitin 2015.

Shperndarja e mesatares ne baze te drejtorive arsimore per provimin e matematikes eshte si me poshte.  

Shperndarja e mesatares per te gjitha provimet, si edhe shmangia standarde eshte si ne tabelen e meposhtme. Vihet re se ne Tirane, Kurbin, Kukes dhe Kavaje provimi i matematikes ka nje mesatare me te larte sesa eshte verejtur zakonisht ne vitet e kaluara. Kjo mund te sinjalizoje se ne keto rrethe eshte nderhyre.

P.sh. shperndarja e mesatares ne provimin e matematikes ne 2014 ka qene si ne grafikun e meposhtem. Asnje drejtori arsimore nuk ka arritur te kete mesatare mbi 7.

Sidoqoftë, është e vështirë që të arrihet në konkluzione të nxituara sa kohë duhet një analizë më e hollësishme në nivel shkolle. Nëse mesataret e shkollave lëvizin shumë në krahasim me vitet e kaluara, dhe me rezultatet e nxënësve gjatë shkollimit, mund të arrihet në përfundim se kemi manipulim në sistem. 

Po te verehen qendrat e provimeve, qe ne shumicen e rasteve i korrespondojne shkollave (ne vitin 2014 ishin 501 qendra, dhe ne vitin 2015 ishin 491), mesatarja e pergjithshme ne nivel shkolle per matematiken ishte 5.8 ne vitin 2014, dhe 6.2 ne 2015.

P.sh. nje shkolle ne Elbasan, qe mund te jete shkolla Kosova, ne vitin 2014 ka pasur nje mesatare 4.3 ne matematike, ndersa e ka rritur kete mesatare me 1.5 ne vitin 2015. Nje shkolle tjeter ne Gramsh e ka rritur mesataren me 1 note, nga 4.6 ne 5.6. Nje shkolle ne Fier, qe mund te jete shkolla 7 Marsi, e ka zvogeluar mesataren me 1.7 nota nga viti 2014. Ndersa shkolla Numani, po ne Fier e ka rritur kete mesatare me 1.2. Nderkohe qe nje shkolle ne Lushnje, ndoshta shkolla Ballagat, e ka rritur mesataren me gati 2 nota.

Marre nga Peizazhe te Fjales, nga autori, http://peizazhe.com/2015/07/06/serish-mbi-maturen/

Read More

Kritika ndaj nxitjes së bashkëpunimit të biznesit me arsimin e lartë

 

Redi Muci, Universiteti Politeknik i Tiranes

PESË PYETJE ZONJËS NIKOLLA

Gazeta Shqip (http://gazeta-shqip.com/lajme/2015/04/30/pese-pyetje-zonjes-nikolla/)

30 Qershor 2015

REDI MUÇI

Çfarë ndodh kur shteti përdor arsimin publik për të joshur partnerët e biznesit? Gazeta “Shqip” e datës 24 prill, botoi letrën të cilën ministrja e Arsimit dhe Sportit, znj. Lindita Nikolla, u drejtonte bizneseve. Sipas gazetares artikullshkruese, kjo letër konfirmonte argumentin se qëllimi i reformës së shumëpërfolur, ashtu siç pretendojnë prej kohësh përfaqësues të qeverisë dhe hartues të saj, është pikërisht vendosja e bashkëpunimit mes bizneseve dhe universiteteve për të ulur papunësinë dhe krijimin e një kulture donacioni të bizneseve ndaj universiteteve, “jo rrënimi i publikut, siç pretendohet nga një pjesë e palëve të interesit”.

Meqenëse, si pedagog i Universitetit Politeknik të Tiranës, e gjej veten pikërisht në pjesën e palëve të interesit të përmendur më sipër, shkrimi që vijon ka për qëllim ngritjen e disa pikëpyetjeve kundrejt argumenteve bindëse që përmban kjo letër, duke tentuar hamendësimin e disa përgjigjeve, me shpresën se lexuesi i këtyre radhëve do të ketë vullnetin e mirë për t’i zgjeruar më tej këto përgjigje.

Po e nis këtë hulumtim nga qëllimi i shpallur i kësaj reforme – as më pak e as më shumë – por “vendosmëria të zhvillojë fort një kulturë të donacionit” të bizneseve kundrejt universitetit. Pyes veten se cila është kultura e të bërit biznes në Shqipëri. Si janë mëkëmbur bizneset në këta 24 vjet tranzicioni ekonomik? Mua më rezulton se “kultura” ka qenë ajo e akumulimit fillestar të kapitalit me çdo mjet, mënyrë dhe makinacion, qoftë ky shfrytëzimi dhe keqpagimi i punëtorëve me kontrata-fantazmë, korruptimi i çdo instance të pushtetit lokal e qendror në procesin e tenderimit, por jo vetëm, shkatërrimi i çdo resursi dhe pasurie publike apo vjedhja e taksave të popullit me mënyra nga më kreativet – që nga mospagimi i energjisë elektrike e deri te përfitimi i drejtpërdrejtë nga buxheti i shtetit. Por ministrja bën fjalë për një “kulturë” të re të donacionit. Pyes lexuesin, ky proces donacioni a do të shoqërohet me një mënyrë apo një tjetër përfitim të këtyre bizneseve apo do t’i bëhet thirrje thjesht e vetëm zemrës së madhe të biznesmenëve – si për shembull në rastet e katastrofave natyrore ku bizneset dërgojnë ndihma te viktimat, duke përfituar për të reklamuar produktin që do të zvogëlojë mjerimin e të prekurve?

Ministrja parashtron argumentin se papunësia e lartë në vend vjen si pasojë e faktit se “edhe kompanitë vuajnë për të gjetur profesionistët e duhur”. Më tej ajo shprehet se në këtë përfundim ka dalë “pas vërejtjeve të vazhdueshme të bëra prej [bizneseve] në panairet e punës”. Po ia lë në dorë lexuesit të papunë të komentojë lidhur me larminë e ofertave nëpër “panairet e punës”. Unë ndërkohë po pyes veten se cilat janë aktualisht mundësitë e punësimit në sektorin privat dhe publik? Cilat janë këto biznese private? Çfarë prodhojnë? Për ç’lloj specialistësh kanë nevojë? Sa i përket sektorit privat, qofsha i gabuar, por më rezulton se e vetmja gjë që prodhojmë në këtë vend është betoni i armuar. Shtylla e vetme e ekonomisë deri dje ka qenë sektori i ndërtimit, i cili tashmë ndodhet në një depresion të thellë prej më se katër vjetësh, dhe kjo aspak për faj të mungesës së specialistëve, por për shkak të krizës imobilare – rënies së kërkesës dhe fuqisë blerëse si pasojë e krizës ekonomike globale të kapitalit, veçanërisht përthyerjes së saj në Greqi prej nga buronte pjesa më e madhe e remitancave dhe shpenzimeve të punëtorisë së emigruar shqiptare. Përveç sektorit të ndërtimit mbetet tregtia, por dyshoj se universiteti kështu siç është nuk prodhon dot tregtarë të hairit. Por çfarë tjetër? Fasoneritë dhe call center-at, të njohura edhe si qendra të shfrytëzimit të punëtorisë sipas modelit kinez – punë, punë natë e ditë, dhe orar fiks për të pirë dhe për të bërë ujë. Këto të fundit duhet pranuar se, së bashku me emigracionin në masë, kanë shërbyer si valvula efikase shkarkimi të dëshpërimit dhe revoltës së shumë të rinjve e të rejave (edhe për sa kohë ende?), por për to nuk besoj se vlen argumenti i mungesës së specialistëve që nxjerr universiteti. Sa për sektorin publik, specialistët me eksperiencë 20 – 30-vjeçare duket se s’i ka kush në hesap. Vendin e tyre në administratën shtetërore e zë një ushtri e tërë militantësh partiakë, farefisnie krahinore dhe prostitutash luksi. Nëse prania e biznesmenëve në institucionet e arsimit të lartë do të synojë ta drejtojë studentin e sapodiplomuar drejt njërës prej kategorive të mësipërme, atëherë ministres i jap shumë të drejtë në argumentin e saj.

“Ligji i ri për arsimin e lartë ju mundëson të jeni pjesë e bordeve të administrimit të universiteteve”, shprehet ministrja në letër, duke iu drejtuar biznesmenëve. Por po vras mendjen: a nuk nënkupton kjo se vetë universitetet – në duart e biznesmenëve – do të funksionojnë si biznese?! Vallë ç’lloj modeli biznesi do ndiqet? Në mendje më vjen një parti politike, e cila shkëlqen mbi shoqet në funksionimin si biznes. Dhe duhet pranuar se bëhet fjalë për një biznes mjaft të suksesshëm nga logjika e tregut: një votë 2000 lekë, njëqind vota një vend pune në administratë. Po pyes lexuesin: a nuk është Kuvendi i Republikës së Shqipërisë streha e biznesmenëve-politikanë?! A nuk është kthyer ai në strofkën e “përfaqësuesve të popullit”, të pangopur në makutërinë e tyre dhe të pafytyrë në vulgaritetin mondan me të cilin qajnë hallet e popullit?! A nuk duket ky si fundi jo fort i largët i universitetit dhe arsimit publik?! A nuk do të kthehet dija jo vetëm në mall tregu, por në plaçkë lufte që do të ndahet mes burokratëve-biznesmenë nga njëra anë dhe biznesmenëve-gangsterë nga ana tjetër?!

Sipas ministres sonë virtuoze, “shkolla jonë nuk u përgjigjet modeleve të zhvillimit dhe kërkesave të tregut të punës në vend”. Madje ajo u bën thirrje bizneseve: “Besoni dhe përdorni universitetet shqiptare për studimet e tregut”. Se në ç’mënyrë do t’i shërbejë universiteti studimit të tregut, për këtë veçse mund të hamendësoj, për shembull, ndikimin që do të kishte e famshmja 2K në këtë proces. Përse të mos shtohej vallë në kurrikulat e fakultetit të filozofisë rubrika e dikurshme “Me Kokëdhimën në: Si të bëhesh milioner?”?! Vallë cili student s’do të ishte i gatshëm të paguante një tarifë sado të kripur studimi nëse njohuritë e përftuara do ta kthenin në milioner?! Ministrja argumenton se shkolla nuk u përshtatet modeleve të tregut, por a ma lejon lexuesi pyetjen: mos ndoshta është tregu ai që duhet t’u përshtatet nevojave të shoqërisë, që më mirë se kushdo tjetër i nxjerr në pah puna e pavarur kritike dhe kërkimore e universitarëve?! A nuk u takon universitarëve detyra sokratike e këqyrjes së funksionimit të ekonomisë, të shërbimeve sociale që duhet të ofrojë shteti, të treguesve të mirëqenies dhe nevojave bazike të qytetarëve, si strehimi, të ushqyerit, shërbimi shëndetësor etj?! A nuk u takon atyre përcaktimi i normave urbanistike dhe estetike të zhvillimit të qendrave urbane dhe rurale?! Kush përveçse universitarët do të mund të shfaqin panoramën e gjymtimit që ka përjetuar shoqëria shqiptare në kaosin njëzetekatërvjeçar?! Mos vallë bizneset dhe tregu?! Po pyes përsëri: cilat biznese?!

Në vend se të kushtëzohen bizneset nëpërmjet taksimit të lartë për të rritur financimin dhe cilësinë e universitetit, universiteti po u ofrohet atyre si një mundësi shtesë pasurimi. Në vend se bizneset të kushtëzohen që të ofrojnë te studentët mundësi eksperience në punë, atyre studentët po u ofrohen si punëtorë krahu të lirë. Padyshim që partia e quajtur “socialiste” nuk ngre taksat për bizneset. Ajo ngre duart lart. Madje ajo ia shtrin duart biznesit: “Edukimi cilësor kërkon një financim më të madh. Ndaj lejomëni t’ju drejtohem me lutjen që të ktheni kryet nga arsimi si një nga potencialet e zhvillimit të biznesit tuaj”. Mjerimi migjenian ka më tepër dinjitet në shtrirjen e duarve drejt pasanikëve, vocërrakët e jetimores te “Lulëkuqe mbi mure” kanë më shumë kryelartësi kur detyrohen të përshëndetin bamirësin, sesa shteti ynë i korruptuar në lutjen që i bën botës së biznesit.

Pyetjen e fundit po ia lë në dorë përsëri lexuesit për interpretim. Ç’ka dashur të thotë vallë ministrja duke iu drejtuar biznesmenëve: “Në sistemin tonë universitar do të gjeni pedagogë gjithnjë e më të mirë, studentë gjithnjë e më të mirë, që do t’u përgjigjen kërkesave tuaja.”?

 

Gazeta Shqip

Read More

Pushohet pedagogu H. Feraj

 

Pedagogu i departamentit të shkencave politike, Dr. Feraj, i njohur në media për përplasjet e tij me rektoratin e Universitetit të Tiranës është pushuar nga puna. Arlind Qorri, një koleg i tij, analizon më poshtë arsyet dhe motivet.

Organizata Politike, 4 Nëntor, 2011

http://opolitike.org/analiza/si-mundenm/

Si mundën/m?(!)

Arlind Qori

Ky artikull iu është dërguar për shtyp disa gazetave kryesore që një javë më parë. Disa syresh e kanë justifikuar mosbotimin me eufemizma, të tjera s’kanë lodhur gishtat as të kthejnë përgjigje për mosbotueshmërinë e tij. Arsyet që më vijnë ndër mend janë tre: mospërfillja e temës së artikullit, ndikimet okulte censuruese dhe cilësia e shkrimit. Uroj të jetë kjo e fundit. Në fund më duhet të falënderoj gazetën Telegraf që e botoi në numrin e sotëm.

***

Me propozim të dekanit të Fakultetit të Shkencave Sociale Theodhori Karaj, rektori i Universitetit të Tiranës Dhori Kule ka pushuar nga puna pedagogun e shkencave politike Hysamedin Feraj. Ndonjërit mund t’i shkojë mendja se motivi është bazuar në cilësinë e mësimdhënies apo më gjerësisht te puna akademike e pedagogut. Ndonjë tjetri mund t’i arratiset imagjinata deri edhe në probleme etike që aq kollaj e tërheqin vëmendjen në raste akademike. Më vjen keq ta lë në baltë kureshtjen e skrupulozëve të dijes dhe ndjekësve të telenovelave. Motivacioni formal është i rëndomtë – sa i rëndomtë aq edhe i rëndë për pasojat që do të sjellë në jetën universitare: ikje pa leje nga puna për tetë ditë të ndara nga njëra-tjetra, ku dëmi financiar për pagën e marrë gjatë vitit në mungesë të paraqitjes nuk i kalon 20000 lekët. Po e imagjinoj se si i fërkojnë duart fanatikët e rend-disiplinë-përpikmërisë, që edhe punën akademike duan ta matin me oraret e trenave të Musolinit!

Për lexuesin që nuk e njeh punën e p. Ferajt mjafton të përmend pakçka. Bëhet fjalë për themeluesin e degës së shkencave politike në Shqipëri, i shquar për punë me rigorozitet shkencor të mezigjendshëm këtejpari, sidomos në studimin e nacionalizmit dhe ligjërimit politik shqiptar (shih:Skicë e mendimit politik shqiptar dhe E pafilozofuara) apo në epistemologjiken Hyrje në shkencat politike; për një pedagog me përvojë thuajse tridekadëshe, respekti i kolegëve dhe studentëve për të cilin nuk lë vend për dyshime. Madje për të mësipërmet deklarativisht nuk shfaqin rezerva as shkarkuesit e tij.

Sidoqoftë këto rreshta nuk kanë për qëllim t’i qajnë hallin p. Ferajt – të cilit s’i mungojnë as mprehtësia e penës, as njohuritë ligjore për ta marrë të drejtën e vet publikisht dhe institucionalisht. Shqetësuese mbarëpublikisht, e posaçërisht për jetën universitare, është precedenti që krijon një shkarkim i tillë. Së pari, në lidhje me motivacionin real, lexuesve të vëmendshëm nuk do t’i kenë shpëtuar kritikat (deri në akuza) të p. Ferajt ndaj rektorit të UT dhe dekanit të FSHS. Pa dashur të hyj në përmbajtjen e tyre – që do ta zgjaste dhe melodramatizonte shkrimin – duhet të nxitoj në përfundimin se kemi të bëjmë me një akt persekutues, të ndërmarrë nga funksionarë publikë të zgjedhur për të garantuar lirinë akademike dhe qytetare, të cilat në këtë rast i kanë shkelur demonstrativisht. Për paralelizëm, ky rast është edhe më problematik se ai i një qeverie të kritikuar për qindëshin, e që nuk pyet për to: i ngjan atij të një qeverie që në fund fare çon policët për t’i treguar vendin atyre që nuk i zë vendi. Pra po të mori koka erë dhe ngrite zërin kundër shefave, ata do ta “shofin” punën tënde, dhe për të të hequr qafe nuk do të mbështeten vetëm në gjurmimin policesk të sistemit TIMS, por mund të përdorin për motivacion edhe vonesën pesë minuta në klasë apo lëshimin e stërkalës jashtë pështymores së lejuar në trotuar. Ose së paku ky akt do të perceptohet si persekutiv përderisa rektori dhe dekani nuk do ta përgjithësojnë si praktikë, duke kontrolluar kafkiançe çdo vajtje-ardhje pa leje pedagogësh, e do të heqin prej pune gjithkënd që ka guxuar t’i bishtnojë rregullit burokratik të të paraqiturit në zyrë – për të matur me sy metrat katrore të mureve – pavarësisht të pasurit ose jo mësim apo aktivitet konkret shkencor. Mirëpo karakteristikë e sundimit nuk është rreptësia (edhe e marrë) e rregullave, por përjashtimi nga rregulli; ose, siç do të thoshin autorë prej Schmitt-it tek Agamben-i, karakteristikë e sovranitetit nuk është vetëm vendosja e rregullave, por përjashtimi nga rregulli i gjithkujt që i leverdis sovranit.

Precedenti i dytë shkatërrimtar për jetën universitare ka të bëjë me kriteret e vlerësimit të punës. Kush pyet më tani për cilësinë e kërkimit shkencor, universalitetin kritik të qasjeve studimore, cilësinë e mësimdhënies dhe pedagogjinë emancipuese në marrëdhënie me studentët?! Puna shkencore dhe pedagogjike e ka shumë të vështirë të matet me kritere sasiore. Madje edhe nëse disa syresh janë të pashmangshme – si zhvillimi i një numri të caktuar orësh mësimi, pjesëmarrja në një numër aktivitetesh shkencore dhe botimi i punimeve shkencore -, vetëm dorëzimi përpara marrëzisë burokratike do t’i çonte ato deri në gjurmimin e lëvizjeve fizike të pedagogëve. Këta të fundit mjet pune kanë mendjen, lëndë të parë librat, metodë qasjen shkencore dhe vend pune botën mbarë. E përparësi në vlerësimin e tyre ka cilësia studimore dhe pedagogjike e bërë publike për gjithkënd dhe e gjykueshme nga trupa e universitarëve.

Mirëpo në Universitetin e Tiranës këto punë janë të tjetërbotshme, dhe rasti në fjalë shërben si simptomë e një problemi shumëpërmasor. Kam shkruar gjetiu se universitetet publike – ndryshe nga diplomoret private ku edhe ligjërisht sundon pronarprincipi – karakterizohen nga logjika dhe praktika ndërshtytëse ku forcave sunduese burokratike i kundërvihen forca kritike me efekte emancipuese. Indinjimi minimal ndaj persekutimit të p. Ferajt më shtrëngon të pranoj se megjithëse marrëdhënia ndërshtytëse ekziston, kundërpesha ndaj burokratizimit dhe privatizimit faktik të jetës universitare është edhe më e dobët nga ç’mendoja. Afërmendsh kjo nuk duhet të shërbejë si moralizim i përciptë që kërkon të ndajë heronjtë romantikë nga masa kokulur që bën llogaritë e mbijetesës. Pyetjet që duhen shtruar është se pse jemi katandisur kështu – në fakirë socialë siç do të na quante Sebastiano Timpanaro, cilat janë strukturat pushtetore dhe shoqërore që i prodhojnë këto efekte dhe me ç’forca shoqërore duhet të kërkojmë bashkëpunim për ta rithemeluar universitetin si vatër mendimi kritik e hulumtimi shkencor të shkëputur nga kolonizimi i tregut dhe i shtetit. Një pjesë e përgjigjeve gjenden në faktin se forma e organizimit të jetës universitare publike respekton parimet e demokracisë përfaqësuese dhe drejtpeshimit pushtetor, ndërsa përmbajtja e saj është një përzierje interesash sektare që disiplinohen herë pas here nga kryeinteresi i drejtuesve. Këtë situatë e prodhon në instancë të fundit çorganizimi i trupës pedagogjike deri në atomizim ku mimetizimi është kushti kryesor i mbijetesës. “Secili për vete se zoti s’të fal as edhe një pjatë supe asistenciale!” është motoja e këtij gjallimi.

Pikërisht mbizotërimi i kësaj praktike ka krijuar terrenin e favorshëm për privatizimin konceptual dhe praktik që qeveria po ndërmerr në jetën universitare publike. Sillni ndër mend se sa të paktë kanë qenë pedagogët që i janë kundërvënë publikisht reformës qeveritare që do ta kthejë universitetin publik në qendër tregtare kualifikimesh profesionale, duke zhdukur çfarëdo dimensioni reflektimi kritik! Po e njëjta situatë problematike e ndihmon ideologjikisht qeverinë që në emër të emergjencës të shtyjë përpara shkatërrime edhe më të mëdha. (Një ndërtese gjysmë të rrënuar mund t’ia vësh fadromën më lehtë. Për analogji – të ekzagjeruar qëllimisht -, nazistët s’mund t’i fitonin zgjedhjet e 1933-shit pa krizën ekonomike të 1929 dhe përçarjen e të majtës gjermane, e në emër të ripërtëritjes radikale të shkatërronin botën dhe në fund fare edhe Gjermaninë.) Reforma në fjalë, përveçse do ta kthejë trupën pedagogjike në sintetizuese të mësimdhënies dhe marketingut për të nxjerrë kostot që qeveria ka zgjedhur të mos i mbulojë duke iu përgjigjur kërkesave të diplomoreve private për fonde shtetërore, do t’i shtojë autoritarizmit të shefave (mbi të cilët nuk do të jetë më trupa universitare, por një këshill administrativ me shumicë kryeshefash qeveritarë) despotizmin e kërkesave të tregut i cili nuk pyet as për larmi fushash studimi, as për kohëzgjatje reflektimi kritik e studime jashtëtregtare: “Performo tregtarisht, ose zhduku!” pritet të jetë motoja e dytë e gjallimit.

Ç’të bëjmë në këtë derexhe ku goditjet vijnë nga brenda e jashtë, nga burokratë e qeveritarë, nga lobistë privatë dhe propagandistë të tyre? Ta varësh shpresën te intelektuali me “I” të madhe është iluzion që buron nga ideologjia e shoqërisë civile dhe vetëkënaqësia e përrallave që intelektualët i tregojnë njëri-tjetrit për të fituar kapital moral. (Historikisht intelektualët kanë qenë në masë shërbyes të qendrave të forta politike dhe ekonomike, e shembujt e Sokratit, Brunos, Spinozës, Marksit e Zolasë janë shkëlqimet që fshehin meskinitetin e ushtrisë së profesionistëve oportunistë, madje edhe të figurave të mëdha kolaboracioniste si Heidegger-i që s’e kishte gjë të pajtonte Qenien dhe kohën me denoncimin e kolegëve përpara autoriteteve naziste.) Po përpara se të jetë tradhti e intelektualëve empirikë ndaj idesë së intelektualitetit, kjo situatë është efekt i privatizimit, copëzimit dhe atomizimit të jetës universitare. Sidoqoftë universitarët janë më të shumtë sesa trupa pedagogjike, dhe së paku në universitetet publike po rritet një lëvizje mbresëlënëse studentore Për Universitetin – që e ka vënë në vështirësi qeverinë në përpjekjet për privatizim të jetës universitare dhe ka thyer hegjemoninë e saj ligjërimore – dhe nga e cila duhet marrë mësim dhe jo të shitet mend. Organizimi është ndërmjetësi i pazhdukshëm i kalimit nga izolimi individual kah kolektiviteti i hapur. Po që ndërmjetësi të funksionojë ekziston nevoja e një gjesti traumatik të kapërcimit të frikës themeltare. Na duhet t’i japim një grusht të fortë vetes si personazhi i Fight Club-it përpara shefit, duke tronditur kësisoj rrjetëzimin pushtetor dhe koordinatat e nënshtrimit. Një grusht i mirë vetes është zanafilla e një procesi të gjatë emancipues, ku vetëm shfaqja e kolektivit universitar do të mjaftonte për t’i nxjerrë tigrat politiko-shoqërorë ashtu siç janë – prej letre.

http://opolitike.org/analiza/si-mundenm/

Read More

Zyhdiu rrëfen

 

Zyhdi Dervishi, pedagog në Fakultetin e Shkencave Sociale rrëfen në një libër të fundit mbi kërkimin shkencor në vitet e regjimit totalitar.

Gazeta Panorama, dt. 13 Dhjetor 2013.

Pjesë nga libri (lutemi që kush ka mundësi të vendosë në dispozicion të blogut një kopje digjitale të veprës, të kontaktojë në arsimishqiptar@gmail.com)

“Janë shoshitur mijëra e mijëra fakte, të dukshme dhe të padukshme, nga jeta e përditshme e shqiptarëve në rrjedhën e disa viteve, dhjetëvjeçarëve e shekujve, që dëshmojnë disa prirje kryesore vetëzhvilluese të kulturës shqiptare, si mungesa e ndjenjës së hierarkisë, mungesa e ndjenjës së realitetit, prirja konservative etj.”.

Marrëzia për të pajisur me të tilla edhe punonjës me klasë fillore apo shtatëvjeçare dhe përfshirja e tyre në Akademinë e Shkencave. Në vitin 1968, sipas një udhëzimi të Këshillit të Ministrave të Republikës Popullore të Shqipërisë, u organizua një diskutim i gjerë për format e organizimit të punës kërkimore-shkencore, eksperimentale dhe për gradat e titujt shkencorë. Përcollën me shkrim në zyrën përkatëse të Këshillit të Ministrave rezultatet e diskutimeve mendimet e propozimet e tyre Ministria e Industrisë, Ministria e Bujqësisë, Ministria e Tregtisë, Ministria e Transportit, Ministria e Arsimit, Ministria e Komunikacionit, etj. Në këto diskutime vihet re një kuptim fare i thjeshtëzuar për punën kërkimore-shkencore, për shkencën dhe shkencëtarët e vërtetë.

Në diskutime të tilla mbizotëron ideja se edhe njerëzit që dallohen për shkathtësi praktike në zgjidhjen e problemeve të thjeshta të organizimit e prodhimit në fushën e bujqësisë, të industrisë etj., të trajtohen si punonjës shkencorë, të cilët meritojnë edhe grada e tituj shkencorë sikurse pedagogët e shkollave të larta dhe punonjësit kërkimorë të instituteve shkencorë. Në shkresën përkatëse të Ministrisë së Bujqësisë për këtë çështje, pasi kritikohet praktika e dhënies së gradave dhe titujve shkencorë vetëm për specialistët me arsim të lartë që punojnë si pedagogë në shkollat e larta dhe studiues në institucionet kërkimore-shkencore, theksohet: “Me eksperimentimin shkencor masiv që ka shpërthyer në kooperativat bujqësore dhe në ndërmarrjet e bujqësisë kanë dalë ekperimentatorë të talentuar, eksperimentet e të cilëve jo vetëm kanë vlerë eksperimentale, por e kanë çuar dhe e çojnë përpara prodhimin. Këta eksperimentatorë nuk janë vetëm specialistë të lartë, por edhe të mesme, mjeshtër, brigadierë dhe shumica e tyre janë punonjës të thjeshtë. Prandaj dhënia e titujve shkencorë duhet të shtrihet edhe në sferën e punonjësve të prodhimit. Në radhë të parë njerëzve të prodhimit u duhet dhënë titulli “Bashkëpunëtor tekniko-shkencor”. Dhënia e këtij titulli të jetë në bazë të punës kërkimore që ai ka bërë, në bazë të referimeve që ai ka bërë për disa vjet në sesionet shkencore… eksperimentatorëve më të talentuar të prodhimit t’u jepen edhe titujt “Bashkëpunëtor shkencor i ri”, “Bashkëpunëtor shkencor i vjetër” e me radhë, pa bërë asnjë dallim nga dhënia e titujve të instituteve kërkimore ose të institucioneve të tjerë” (AQSH, F.890, v.1968)
Sipas këtij dokumenti, titulli “Bashkëpunëtor i vjetër shkencor”, që u akordohej punonjësve të instituteve kërkimore-shkencore dhe ishte i barasvlershëm me titullin “Docent” që u akordohej edhe punonjësve me arsim fillor ose shtatëvjeçar, të cilët në sajë të intuitës e të shkathtësive praktike kishin zgjidhur probleme të thjeshta të prodhimit dhe sidomos të organizimit të prodhimit, që kishin të bënin me veçori në zona të caktuara të vendit. Mendësi të tilla të zyrtarizuara në shumë dokumente të atyre viteve, në thelb shprehnin nënvleftësim, shpërfillje të hierarkisë në fushën e shkencës, sepse njerëzit e shquar për veprimtari praktike, që nuk kishin lidhje me kërkimin shkencor të mirëfilltë trajtoheshin si shkencëtarë.

Përgjatë viteve të të ashtuquajturit Revolucion i Madh Proletar Kinez dhe sidomos pas ndërprerjes (1978) së marrëdhënieve me Republikën Popullore të Kinës, në shoqërinë shqiptare artikulohej gjithnjë e më dendur termi “kinezëri”. Me këtë term karakterizoheshin me humor, me ironi e deri në sarkazëm modele sjelljeje, veprime e mendësi vulgare, të çuditshme, ekscentrike deri në absurd, që nuk kishin asgjë të përbashkët me traditat kulturore shqiptare dhe europiane. Në fushën e veprimtarisë kërkimore shkencore u shfaqën dukuri të kësaj natyre që tejkalonin çdo kinezëri, sidomos në vitet e ashpërsimit të luftës së klasave “kundër ideologjisë borgjeze e revizioniste”. Të tillë kanë qenë edhe vitet 1973-1981. Për të ilustruar këtë ide, mjafton t’i referohemi një raporti “Mbi punën e kryer nga grupi i posaçëm për luftën kundër burokratizimit” në sistemin e Akademisë së Shkencave, të hartuar në gjysmën e parë të vitit 1975. Pasi flitet për pakësimin e numrit të punonjësve me 19,2% (nga 715 në 578), për shtimin e numrit dhe të peshës specifike të punonjësve shkencorë që do të qarkullonin, në këtë raport theksohet domosdoshmëria e përçimit të frymës revolucionare të klasës punëtore ndër punonjësit e Akademisë së Shkencave edhe përmes përfshirjes së punëtorëve në strukturat drejtuese të saj të të gjitha niveleve: “Grupi i punës mendon që në forumet drejtuese të Akademisë të ketë edhe punëtorë të ardhur direkt nga prodhimi. Kështu mendohet që në përbërjen e Asamblesë, përveç anëtarëve edhe anëtareve korrespondentë të Akademisë, të bëjnë pjesë me të drejtë të plotë vote edhe një numër i caktuar punëtorësh të prodhimit. Disa prej tyre mendohet të zgjidhen si anëtarë të Presidiumit. Në seksione të zgjerohet pjesëmarrja e punëtorëve dhe, si këta, ashtu edhe anëtarët e tjerë të jashtëm të kenë të drejtë të plotë vote. Në aparatin e Akademisë duhet të ketë punëtorë. Kryesia dhe organizatat bazë të Partisë kanë propozuar që drejtori i Drejtorisë Ekonomike, Kryetari i Degës së Kuadrit dhe ekonomisti për furnizim të zëvendësohen me punëtorë. Mendohet që në institutet shkencore të ketë punëtorë, sidomos në organizmat administrative” (AQSH, F. 1008, v. 1975, D. 55, f. 47-48).

Lutemi që kush ka mundësi të vendosë në dispozicion të blogut një kopje digjitale të veprës, të kontaktojë në arsimishqiptar@gmail.com. 

Read More

Shkenca si zanat i bukës së gojës

 

Publikuar nga www.Peizazhe.com

Në 1917, kur Max Weber referoi mbi “Shkencën si Profesion” (Wissenschaft als Beruf) dhe krahasonte profesionin e akademikut ndërmjet Gjermanisë dhe SHBA-së, ai e karakterizonte profesionin e akademikut si të pasigurt dhe e cilësonte karrierën akademike si të varur nga rastësia dhe jo nga merita apo aftësitë. Për disa studiues të fushës, kjo situatë vazhdon ende në të dyja kontinentet. P.sh. Ulrich Teichler i Universitetit të Kassel-it në Gjermani përmend se nga 100 të diplomuar vetëm një person do të punësohet si profesor; i paparashikueshëm se kush. Ndërsa nga rreth 25 mijë doktorata në vitin 2009 vetëm 10-15% do të mund të punësohen në ndonjë institute kërkimi apo universitet në Gjermani. Në SHBA në vitin 2007 vetëm 30% e personelit akademik ishin në rrugën e sigurt për profesor (tenure track), prej nga 56% në 1975 apo 42% në 1995; ndërkohë që pagat e pedagogëve në SHBA rriten mesatarisht me 0.17% në vit. Ndërsa nga 170 mijë doktorata në vitin 2012 vetëm 37% do të angazhohen në mësimdhënie në SHBA, 40% në kërkim shkencor dhe zhvillim, e kusuri në industri. Në të dyja vendet numri i pedagogëve me kohë të pjesshme tregon tendencë rritje prej vitesh. Për shkak të këtij “prekariteti” të gjendjes së akademikëve, kritikët e ekonomizimit të sistemit (apo tregut) të arsimit të lartë i cilësojnë pedagogët e sotëm si “proletarë të dijes” (dhe veglat e punës, dija, nuk është e tyre).

Në Shqipëri situata nuk është e ngjashme për shkak se problemet janë tërësisht të ndryshme. Arsimi i lartë u konceptua jo si një industri prodhimi të dijes, por i prodhimit i të diplomuarve dhe si një industri punësimi. Numri i pedagogëve pa doktoratë punësuar me kohë të plotë u rrit rreth 4-fish që prej vitit 2004, ndërsa numri i pedagogëve pa doktoratë me kohë të pjesshme u rrit dyfish që prej vitit 2004. Rritja e kërkesës dhe e kuotave në arsimin e lartë, si dhe hapja e tregut privat, krijuan mundësi punësimi për shumë persona që synuan profesionin e pedagogut si një punë shteti e mirë-paguar, relativisht e rehatshme dhe për hir të statusit të lartë social. Por situata e pedagogëve dhe e aspiruesve, sidomos e atyre që kishin studiuar jashtë vendit e nuk gëzonin lidhjet e duhura sociale, nuk u përmirësua dhe së fundmi pakënaqësitë e disave janë shprehur edhe në media.

Për ilustrim po përmend dy histori personale në dy institucione të ndryshme të arsimit të lartë, atë publik, në Universitetin e Tiranës, dhe privat, në Universitetin Evropian të Tiranës. Elvis Hoxha, në Universitetin e Tiranës, dëshmon tek Panorama se procedurat e rekrutimit në UT janë të korruptuara, nepotike dhe nuk bazohen aspak në parimet dhe misionin e universitetit si një institucion i gjenerimit të dijes. Gjatë procedurave për emërimin e një pedagogu të brendshëm Hoxha, autor dhe përkthyes i disa trajtimeve filozofike, shprehet se edhe pse “në komisionin e tre vjetëve më parë, tri votat e pedagogëve të filozofisë ishin pro meje, Petraq Simo (një nga emrat e simptomës) gjeti një pretekst tipik shqiptar për të më nxjerrë jashtë konkurrimit: listën e notave. Nuk kishte rëndësi për të as mësimdhënia 4-vjeçare në një universitet francez, as alokimi i kërkimit trevjeçar akorduar nga Ministria franceze e Kërkimit, as nota me mention très bien në diplomën time, as vlerësimi i studentëve për cilësinë e leksioneve të mia, as përkthimi deri në atë kohë i gjashtë librave filozofikë.” Më tej Hoxha dëshmon se konkurrentja tjetër që synonte të njëjtin pozicion e mori vendin e punës në mënyrë të pamerituar dhe në saj të kapitalit të saj politik. Ndërsa X, e punësuar në Universitetin Evropian të Tiranës, dëshmon në gazetën Dita mbi trysninë që ushtron administrata e universitetit për të pranuar si të vlefshëm një punim diplome plagjiaturë. Autorja kujton me qesëndi se të nesërmen e pyetën sërish nëse i qëndronte vendimit të saj për mos ta njohur punimin si të vlefshëm: “Sigurisht që i qëndroja, kisha argumentuar qëndrimin tim në 4 faqe vlerësim, me të cilin vetë kolegët e mi të rinj në komisionin e diplomave, ishin tallur ndërsa rrufisnin makiaton e porositur nga bari poshtë në sallën lart.”

Në 1917 Weber dallonte ndërmjet sistemit të organizimit të komuniteteve akademike gjermane, si sistem plutokratik, dhe amerikane, si sistem burokratik. Por në të dyja sistemet kanë ekzistuar diskriminime etnike (si p.sh. ndaj hebrenjve si Walter Benjamin në Gjermani) apo klasore në emërimin e pedagogëve. Ndërsa në Shqipëri dëshmitë e akademikëve tregojnë se komuniteti akademik nuk udhëhiqet nga parime të brendshme, si ajo e esnafëve akademikë në Evropën kontinentale apo e “ndërmarrjes” (enterprise) në SHBA, por në bazë të lidhjeve familjare apo politike ndërmjet akademikëve dhe politikanëve. Këtë e dëshmon shumë mirë rrëfimi i guximshëm i Elvis Hoxhës. Këto praktika të universiteteve publike, ku studentë të ekonomisë politike e të filozofisë së gjymtuar marksiste u shndërruan brenda natës në psikologë e politologë dhe u rrekën të shtrëngojnë radhët e hulumtuesve mediokër, u përcollën me sukses edhe në drejtimin e personelit akademik në institucionet private. Këtë e dëshmon autorja nga UET në ditarin e saj, ku vlerësimi me notë është çështje pazari dhe jo merite.

Sidoqoftë, unë mendoj se pakënaqësitë, sidomos kur paraqesin shkelje të ligjeve dhe procedurave formale, duhet ti drejtohen gjykatës dhe jo vetëm medias. Probleme të tilla në komunitetin akademik shqiptar, edhe kur përgjegjësit kanë emra, janë sistemike dhe autonomia e premtuar nga qeveria për komunitetin akademik nuk paraqet zgjidhje të këtyre problemeve. Sidomos, për sa kohë drejtuesit e politizuar kanë epërsi në vendimmarrje ndaj vlerësimit të kolegëve dhe shkencëtarëve, zgjidhja e premtuar nga qeveria nuk do të sjelli ndonjë risi.

Read More

Mbi emërimet në Universitetin e Tiranës

 

Kronikë e një banaliteti të specializuar

Elvis Hoxha

Panorama, 18.07.2014

Objekt i këtij shkrimi janë emra të përveçëm. Në këtë lagjen tonë fenomeni mund të shpjegohet vetëm me emra të përveçëm. Jo thjesht për t’i akuzuar në cilësinë e personave të veçantë, por si bartës të rrënimit dhe banalitetit të institucioneve. Natyrisht që shprehem për një zonë të caktuar të jetës, por gjendja për të cilën flas mund të shërbejë për analogji me skena të tjera ku fiton banaliteti. Mbërrin një pikë ku e keqja bëhet aq banale dhe banalja aq aktive, sa nuk ka më rimëkëmbje apo “rilindje”. Rilindjen nuk e mundësojnë reformat, por vetëm një pasion intim i njerëzve me ndonjë segment jete. Përkundër kësaj, ne jemi gjithnjë në banalitetin e të bërit të gjërave jashtë gjërave, në privatizimin psiko-biologjik të shpirtit. Ndaj, në këto raste nuk mbetet gjë tjetër veçse pedagogjia e banalitetit.

Më së pari, banaliteti është injoranca e aprovuar nga ekuivoku. Shpesh banaliteti i lartë aprovohet nga një gjykim pa guxim që thotë se njeriu nuk është aq i keq. Ky gjykim pa guxim ngatërrohet. Duhet të rezistojmë në mendimin se njeriu nuk është aq i keq, por mund t’i lejojmë vetes ta mendojë njeriun të aftë për të qenë i përkryer në injorancën e vet. Këtu të paktën mos të ketë ekuivok. Për shembull, ai mund të marrë përsipër një post publik dhe ta ruajë gjendjen e tij të injorancës dhe paaftësisë përkundrejt këtij posti me një besnikëri të habitshme. Dhe në këtë lagjen tonë ka plot të këtij lloji. Banaliteti duhet t’i përngjitet termit Rilindje, ta llangosë atë që ne të mund ta kuptojmë si Rilindje. Rilindja nuk është çështje reforme. Sepse, miqtë e mi – natyrisht u flas atyre që ndiejnë nën të njëjtët terma pamundësitë e këtij lloji – nuk ka mundësi reforme në asnjë banalitet. Banaliteti ka për natyrë të pjellë banalitet. Nuk ka përkufizim të emancipuar të banalitetit. Kaq e thjeshtë është ta thuash. Është term që shpreh një gjendje të mbyllur në vetvete. Banaliteti nuk bën dallim.

Po shkruaj nga pozicioni i pedagogut të jashtëm në departamentin e filozofisë pranë Fakultetit të Shkencave Shoqërore, ky i fundit brenda Universitetit të Tiranës. Kam një përvojë relative ashtu si çdo njeri në jetën e vet të kufizuar në hapësirë, gjeografi dhe njerëzim. Por e them pa pikën e ndrojtjes se kam një përvojë të gjerë në mjedisin e dijes dhe universitetit. Ka tre vjet që pjesa më e madhe e anëtarëve bën përpjekje të më integrojnë si mua dhe të tjerë në departamentin e filozofisë. E megjithëse në komisionin e tre vjetëve më parë, tri votat e pedagogëve të filozofisë ishin pro meje, Petraq Simo (një nga emrat e simptomës) gjeti një pretekst tipik shqiptar për të më nxjerrë jashtë konkurrimit: listën e notave. Nuk kishte rëndësi për të as mësimdhënia 4-vjeçare në një universitet francez, as alokimi i kërkimit trevjeçar akorduar nga Ministria franceze e Kërkimit, as nota me mention très bien në diplomën time, as vlerësimi i studentëve për cilësinë e leksioneve të mia, as përkthimi deri në atë kohë i gjashtë librave filozofikë. Për Petraq Simon ishte e rëndësishme të më hiqte qafe me dy vota, të vetën dhe të këshilltarit juridik të rektoratit. Përfundimisht, kisha tri votat e njerëzve më të lidhur me fushën dhe dy votat kundër të atyre që nuk e njohin e as u intereson filozofia. Dhe çuditërisht këto dy vota ishin vendimtare. Për ata që e kanë të vështirë, dhe me të drejtë, ta kuptojnë një gjë kaq banale sa banaliteti, jam pothuaj i sigurt se do t’i ndihmojë shembulli i mësipërm.

Banaliteti është pra i mbyllur në vetvete. Ai ka për tavan dyshemenë e tij. Si ta kuptojmë ndryshe? I njëjti Petraq Simo, kur pa reagimin tim minimal, u prek shumë. Nuk ishte mësuar i gjori. Le ta sqaroj dhe këtë pikë. Cila është diploma e vërtetë e zv.dekanit të Fakultetit të Shkencave Sociale, Petraq Simos? Edukimi fizik. Natyrisht, një njeri me një sukses të tillë administrativ pas një përpjekje krejt tjetër edukative, me një sukses të ngjashëm me atë të elektronit në efektin tunel – po flas për mikrobotën – nuk mund ta pranojë të ketë ndonjë reagim që mbështetet mbi aftësinë. Ai u prek kaq shumë, sa prej tri vitesh ngre e ul, kudo ku i jepet rasti, se Elvis Hoxha është një rrugaç. Kjo gjë mund të jetë e vërtetë. Të dy e kemi nga një akuzë për njëri-tjetrin: ai më quan rrugaç sepse e quajta të kotë pretekstin e tij për të shmangur një post në të cilin do të vazhdoja të punoja në fushën time. Ai nuk tha se nuk isha i aftë. Pak i interesonte një gjë e tillë. I duhej të asgjësonte mendimin e atyre që ishin pro meje sepse vinin me idenë se mund të bëja një gjë të mirë me studentët dhe veten në lidhje me disiplinën e filozofisë. Gjatë konkursit tha se nuk kisha listë notash, pas konkursit deklaroi se isha rrugaç. Ndërsa unë, nga ana ime, e quaj hajdut të atributeve institucionale dhe administrative, shkurt hajdut të aftësive publike të institucionit. Në këtë kuptim banaliteti nuk ka as tavan, as dysheme. E rëndomta e banalitetit është pezulltia e rëndë e mungesës së hapësirës. Për Petraq Simon nuk ka rëndësi as pasioni dhe as cilësia profesionale. Nuk kam si t’ia shpjegoj një gjë të tillë një njeriu pa hapje, pa hapësirë. Mes nesh dallimi është i skajshëm. Petraq Simo është tavan dhe dysheme e vetes, identik me veten: thënë ndryshe, është përdorimi privat i fakulteteve (lexo aftësive) publike. Është thjesht injorant. Ndërsa unë i nënshtrohem faktit që studimi nuk ka fund: pra jam përdorimi publik i aftësive private. Jam mediokër.

Le të vazhdoj shkurt rrëfimin e asaj çka ndodhi më tej. Në të njëjtën kohë, si me teleportim, vjen nga Rektorati i Universitetit të Tiranës me postin e pedagoges së brendshme M.K. Më falni që po e evitoj përdorimin e formave të etiketës në një shkrim të tillë. Ma lejo lexues i dashur që kur të flas për banalitetin të mos përdor zgjerime fisnike të tjetrit, si zotëri apo zonjë. E thashë pak më parë se banaliteti është i mbyllur. Substanca e banalit është të mos jetë person në kuptimin e tjetrit, por person në kuptimin e askujt. Është si të thuash: Petraq Simo është askush në terrenin e filozofisë ku jetoj unë, por banalisht merr në dorë gjithçka në këtë terren. Është aftësia e banalit. Duke mos pasur asnjë meritë, nuk ka asnjë aftësi ndërtimi dhe njehsimi. Kështu që i falet t’u prishë punë interesave të departamentit të filozofisë. Është çështje moskuptimi. Departamenti ku punon ai ka mbi 20 pedagogë, ndërsa filozofia ka vetëm 7. Sepse zona ku punon një banal është treg i mirë postesh dhe influencash. Me këtë lloj paaftësie për njehsim e ndërtim, institucioni është vetëm një vend privat. Banalizimi i institucionit rrjedh nga natyra banale e njeriut që i vendosim në krye për të përmbushur mbarëvajtjen e institucionit. Kështu që nga Petraq Simo mund të vinte pedagoge e brendshme – kuptohet, pa kaluar ndonjë konkurs – një person i ngjashëm me të, M K. Drejtoreshë arsimi, me një master në studime europiane, pa lexuar një libër filozofie ndonjëherë, ajo është saktësisht personi që i përshtatet në banalitet.

Dhe M.K. erdhi. Me të kam edhe një kujtim të hidhur sa dhe qesharak. Më kërkoi të bëhesha asistenti i saj në lëndën e Shkrimit akademik. Ndërkohë që për të ishte një shenjë e mirëfilltë respekti dhe ndihme, për shumë kolegë të mitë është ende një anekdotë që nuk lodh. Për ata që nuk arrijnë ta ndiejnë shkallën e qesharakes, lexues që nuk njohin në planin e aftësive as njërin, as tjetrin, pra as Majlinda Ketën dhe as autorin e këtij shkrimi, po përpiqem ta them në këtë formë: përsa më takon, kam kaluar pothuaj tetë vjet në një departament filozofie i themeluar nga Foucault, ku kanë punuar Deleuze, Lyotard dhe Chatelet, me ndjekje të gjata leksionesh të Ranciere-it dhe Badiou-së; ndërsa K. vjen nga Drejtoria Arsimore dhe nga Face-book-u.

Banaliteti ka vetëm një dituri: relacion të paditur me dijen (injoranca institucionale specifike shqiptare). Ka ardhur pra koha t’i rezervojmë një status më të respektueshëm mediokritetit: relacion i ditur me padijen (nostalgji e injorancës sokratike). Injoranca mbledh në këtë kuptim bartësit e vet. Duke mos pasur asnjë prekje reale me idenë e bashkëkohësisë së dijes, relacioni i vetëm është ai me injorantin e afërt. “Injorantë të të gjitha viseve, bashkohuni në këtë cep administrate, do ta mbrojmë njëri-tjetrin! Ndërkohë ata pak profesionistë do të na shërbejnë si alibi ose performancë”. Dhe M.K. erdhi në territorin e filozofisë. Madje ishte e pakënaqur tek shihte paaftësinë e atyre që kishin kaluar konkursin për këto poste. Bëri dhe një shkrim të hapur kundër departamentit të filozofisë, kundër departamentit, sepse për filozofinë nuk di gjë. Është e thjeshtë të marrësh vesh se me ç’nivel mendimi ke të bësh kur sheh në shkrimin e saj disa herë të njëjtin grup fjalësh të magjepsur: “standarde të reputacionit”. Natyrisht që nuk është gjuhë filozofike. Gjuha e saj nuk ka lidhje me ndonjë terminologji filozofike, por ndoshta vetëm Face-book. E thotë vetë ky togfjalësh absurd. Pastaj, përse ta lexojë pedagogja Kantin kur nuk e ka friend në Facebook? Kjo lloj injorance është vetëm forma e shprehur e dijes natyrore brenda dijeve disiplinore. Dijes natyrore nuk i lipset asnjë raport me bashkëkohësi dijesh apo ligjëratë krijimtare: ju mbetet të mendoni vetëm thellësinë banale në terminologjinë “standard reputacioni”. Mjaft të ndiqni çdo shkrim të saj dhe do kuptoni sjelljen cinike që prodhon natyrshëm banaliteti mbi gjuhën. Nëse dikush zbavitet ende me injorancën, le të lexojë ç’shkruan ajo në gazetën “Koha jonë” të datës 11 mars 2014. Ky person, që jep lëndën e Shkrimit akademik, nuk njeh as me ndjesi përdorimin e parafjalëve. Gjithnjë shprehet gabim. Ka një relacion me gjuhën shqipe sikur të ishte gjuhë e huaj për të. Ju e vini re që nuk kam asnjë vërejtje me temë filozofike. Personi në fjalë nuk ma lejon një këndellje të tillë; edhe tezën e doktoratës, në filozofi, e bën nën drejtimin e ekonomistit Dhori Kule. Më vjen keq që ajo përmend në shkrimin e saj Artan Fugën si ta kishte të llojit të vet. Sado dhe sido të prezantohet në terrenin shqiptar ky i fundit, Fuga s’mund t’ia shpjegojë dot Majlinda Ketës se në ç’ujëra dijesh ka notuar. Është si t’i shpjegosh mjelëses se nga gjinjtë e lopës u frymëzua edhe Kepleri për të gjetur optimumin mes formës dhe lëndës. Ju do më thoni se nuk ekziston ndonjë anekdotë e tillë lidhur me Keplerin. Ndërsa më mbetet t’u përgjigjem se derisa M. K.  hyri si anekdotë në zonën e filozofisë, çdo anekdotë e mëtejshme bëhet vetvetiu e mundshme. Kësisoj, pedagogjia filozofike puqet me të pamundshmen dhe gjeneron banalitetin.

E di pastaj që do më thoni për sa e sa deputetë se plotësojnë të njëjtat “standarde reputacioni”. Përsëri e kam përgjigjen: nuk kam studiuar për deputet, shqetësohem vetëm për lëndën e filozofisë. Një injoranti i falet të jetë deputet. Fajin e kanë ata që e kanë zgjedhur. Ndërsa M.K. e kanë emëruar. Natyrisht, rektori Kule. Shkurt, ata janë shumë.

Në provimin e fundit pedagogja kishte vlerësuar rreth 40 studentë me dhjeta (diku 60 studentë në total). Dihet që ne pedagogët disponojmë një sasi të pakufizuar dhjetash. Ndaj dhe Majlinda Keta, me aftësinë për të mos përcaktuar ndonjë aftësi, bashkë me dijen e mjeruar që u ka transmetuar, u dha dhe nga “një flamur të shkymë e të dalun bese”. Sa prindër ka bërë të lumtur atë natë! Asnjë prej tyre nuk pyeti mbi statusin e dhjetës. Paqja e trullosur dhe e paravendosur mes prindërve dhe Ketës është konformiteti mes ekuivokut dhe banalitetit. Është harmonia cinike e banalitetit. Banaliteti është harmoni pa frekuencë.

Dhe M.K. erdhi në filozofi për t’u shprehur mbi standardet e reputacionit. Pikërisht këtë semestër nuk dha gjashtë javë as leksion, as seminar. Departamenti nuk kishte asnjë justifikim për mungesën e saj. Pas gjashtë javësh ajo shkoi e mblodhi raportet mjekësore. Ajo vazhdoi të japë “mësim”, atë mësim që vlerësohet prej një kolegu të saj – kuptohet administrativisht koleg – si leksioni ku shpjegohet metafizika e fërgesës. Ndërkohë u pezullua drejtuesja e departamentit të filozofisë, sepse guxoi t’i gjente zëvendësues për dy lëndët e patrajtuara. Përgjegjësia e drejtueses së departamentit për të mos lënë studentët pa mësim si duket u ndëshkua me pezullimin e drejtueses. Të ndëshkohesh sepse bën atë që duhet të bësh dhe të vlerësohesh kur bën atë që nuk duhet të bësh, ja ç’do t’i japë banalitetit kurajë. Dhe nuk ju thashë gjithçka. Ka shumë për të thënë mbi banalitetin në këtë paradhomë akademie. Nëse ngacmohem të vazhdoj, ju siguroj se do të rafinohem më tej në lëndën e shkrimit të banalitetit. Në një shoqëri vërtet të hapur do të duhej të gjithë ta shndërronim banalitetin në objekt arti.

Sepse duhet t’ia mbërrish të shpikësh një shkrim që ta japë bukur banalitetin, pra ta nxjerrë në shëmtinë e vet të mirëfilltë. Është arti më i vështirë, por dhe më emergjent. Mund të nisesh nga akuza, por kjo nuk do të bëjë gjë tjetër veçse do të gjallërojë aleancën mes injorantëve. Është sigurisht më e drejtë t’i shtysh injorantët të ndiejnë dëmin që sjellin. Është ndoshta e pamundur për shkak të relacionit të tyre të paditur me dijen. Por është e mundur të bësh të kthejnë udhë mediokrit që u shërbejnë vetëm sepse janë gjetur nën varësinë e injorantëve në një moment të vështirë të jetës së tyre. Mbijetesa e vetme mbetet të jesh injorant e të prodhosh studentë injorantë që nuk hapin punë. Të prodhohen dita-ditës “lypësit e të marrët që mbushin rrugët tona”. Ndaj, në lëndën e leximit kritik do t’i nxisja studentët mos ta shihnin mjerimin për të cilin shkruan Migjeni si një fenomen me shkakësi objektive, por si rezultati i një rrënimi psikologjik. Migjeni e ka shkruar poemën e banalitetit, por që prej atëherë ne kemi prodhuar shumë, shumë mjerim.

Read More

Akuza për Keqmenaxhim në Universitetin Politeknik të Tiranës

 


Bardhi Sejdarasi
6 maj 2014, Shqiptarja.com
(Shkrimi është modifikuar për të hequr pjesët jorelevante të ngarkuara me “hartizma” dhe akuza jothelbësore)
…

Akuza Nr. 1: Kolonat

1. …  Sekretari i Përgjithshëm i Ministrisë së Arsimit, në datën 17 Prill 2014, nëpërmjet një letre me nr 3/234/1, i kërkon “akademikut” informacion të plotë lidhur me disa shqetësime të depozituara në Ministrinë e Arsimit dhe Sportit. …
2. Në vitin 1995, me Urdhrin nr 10, datë 1/6/1995, Biblioteka Shkencore Universitare kaloi në pronësi të Universitetit Politeknik të Tiranës (BSHUPT). Deri në vitin 2005, tre të kartërtat e godinës ishin pjesë e BSHUPT. Një marrëveshje mes ish-rektorit të UPT, Përparim Hoxha dhe ish-rektorit të Universitetit të Tiranës (UT), Shezai Rokaj i siguron katin e dytë të BSHUPT Rektoratit të UT.
Nuk gjendet askund, asnjë gjë e shkruar për këtë tjetërsim prone, as marrëveshja si e tillë.
Të dy rektorët e mësipërm kanë qenë në detyrë, kur në hapësirën mes BSHUPT dhe Muzeumit Arkeologjik (tani Instituti Albanalogjik) u ndërtuan “Kolonat”, një fast-food, që ka një histori të çuditshme pagesash për kontrata qeradhënie që nuk është e lehtë t’i gjesh.
2. Në vitin 2007, në muajin korrik,…  kërkesa për  Bar-Kafe ( e ngjashme me atë të bërë në krahun tjetër, pra tek Instituti Albanologjik) nënshkrohet nga Prof. Përparim Hoxha, mbante nr 408/1 prot dhe datën 04/06/2007 dhe i dërgohej Arben Palit, drejtor i BSHUPT.
3. Kryetari i Bashkisë, Rama, ishte i ndjeshëm ndaj kësaj kusarie dhe e bllokoi menjëherë. Z. Edi Rama ishte kryetar i Bashkisë së Tiranës, një SMS e ka detyruar të dërgojë Inspektoratin Urbanistik Vendor të bllokojë punimet brenda BSHUPT. 
Mbrapa saj (kafese) ishte një deputet dhe eksponent i PD, gjithashtu edhe ministër. Por “ruspa” e Bashkisë e bllokoi ndërtimin, ndërsa për “kthimin në identitet” të punimeve ilegale të ish-ministrit të PD, pagesa u firmos nga paratë publike të UPT, firmosur tashmë nga “akademik” Jorgaq Kaçani.

4. Ky është dëmi më i vogël i shkaktuar nga papërgjeshmëria e një drejtuesi të institucionit publik.
Ndërtimi i fast-food “Kolonat”, solli shkatërimin e plotë të fondit të librit të bibliotekës. Bllokimi i dritareve të ajrimit dhe ventilimit e nxori jashtë përdorimit katin e poshtëm të bibliotekës, 2.5 herë më e madhe se sipërfaqja e katit të parë! As rektori Përparim Hoxha, as drejtorët e biblotekës nga viti 2005 deri në 2008 nuk e shpëtuan dot kalbjen dhe mykjen e mijëra librave në këtë fond. Në 3 Mars 2008 Drejtoria e Shëndetit Publik merr një kërkesë të drejtorisë së BSHUPT, për të inspektuar mjedisin, sepse në të punonin një numër i konsiderueshëm punonjësish, shëndeti i t ë cilëve rrezikohej seriozisht.
5. Ministri i Shëndetësisë i kohës reagon. Ai ngarkon Drejtorinë e Shëndetit Publik dhe Inspektoratin Sanitar Shtetëror të verifikojnë shqetësimin e drejtorisë së BSHUPT. Në procesverbalin me nr 43, dt 10/09/2008, të firmosur nga Dr. Vili Sinjari dhe I. Prifti, mbështetur në ligjin nr 7643, dt. 02.12.1992 “Për Inspektoratin Sanitar Shtetëror” (nenet 14, 17) dhe ligjeve nr. 9636, dt. 06.11.2006 dhe nr. 9518, dt. 18/04/2006, u vendos: “Ky ambient është i papërshtatshëm, ndikon në shëndetin e punonjësve dhe përbën rrezik për ta” si dhe u rekomandua: “Të hiqet i gjithë fondi i librit i mykur, të riparohet i gjithë ambjenti, të hapen dritaret, të vendoset sistemi i ajrimit, të rregullohen kanalizimet”.
Ky dokument i Ministrisë së Shëndetësisë, iu dërgua “akademik” Kaçanit me shkresën nr. 105 prot, datë 19.09.2008, shkresë në të cilën i shpjegohen rekomandimet e MSH dhe -citoj- i: “kërkohet ndërhyrje e shpejtë për të shpëtuar çfarë mundemi nga fondi i rëndësishëm i librit”  si dhe i propozohet- citoj- “ngritja e një komisioni të përbashkët të bibliotekës dhe administratës së UPT për të parë konkretisht gjendjen dhe për të përcaktuar disa masa për përmirësimin e gjendjes si dhe për të përgatitur një projekt për një ndërhyrje rehabilituese të shpejtë”.

6. Në datën 06/02/2009 me shkresën nr 31 prot, “akademik” Kaçanit i dërgohet “Informacion mbi gjendjen e rënduar të mjediseve të fondit të librit”, ku i shpjegohet se “sipërfaqja 2,5 herë më e madhe se sa hapësira aktuale e BSHUPT, (që shtrihet në kufijtë: Lindje-Sheshi Italia, Perëndim- Sheshi “Nënë Tereza”, Veri- Muzeu Arkeologjik (fondi shtrihet gjatë gjithë hapësirës mbi të cilën ngrihet fast-food “Kolonat”, Jug-Rruga e Sheratonit), ndodhet në një gjendje të rënduar”. “Akademikut” nuk ia ndjen akoma! Sinjalizohet përsëri se “është dëmtuar çatia, si rezultat i punimeve të kryera nga subjekti “Kolonat”, duke sjellë sipërfaqe të suvasë të rrëzuara dhe futje të lagështirës nga ujrat e bardha dhe të zeza të lokalit”.

Vihet në dijeni nga drejtuesi i institucionit se “në pjesën e dritareve të ajrimit është bërë bllokimi i tyre me material të ngurta, që kanë sjellë jo vetëm mungesën e ventilimit natyral, por janë bërë shkas edhe për depërtimin e ujrave të shiut”. I thuhet se “në veriperëndim të godinës, hedhja e mbeturinave të ngurta ka kufizuar mundësinë e ventilimit dhe ka rritur sasinë e lagështirës”. “Akademikut” nuk ia ndjen edhe njëherë tjetër.

7. Pak vite më vonë, kur mjediset e katit përdhes u shkatërruan plotësisht, ka pasur një tentativë për të ndërtuar një parkim të nëndheshëm në sheshin “Italia”, i bllokuar jo thjesht sepse askush nuk investoi, (edhe pse vendimi u zbardh “sa hap e mbyll sytë”), por sepse inxhinierët projektues mësuan se kati përdhes i BSHUPT kishte një udhë nëntokësore, të projektuar nga italianët (Projekti mban shënimin Vizatimi nr. 17, Romë, 09/12/1939- Arkivi Bosio- i azhornuar në Tiranë më 26/04/1940), e cila do të përdorej për të lidhur sheshin e sotëm “Nënë Tereza” me dhomat e larjes së futbollistëve në Stadiumin “Qemal Stafa”. (Nuk mund ta konfirmoj dot këtë, sepse ka qenë e pamundur të hysh në nënkatin e BSHUPT!)

8. Ministrja Lindita Nikolla, pas letrave të pafundme në adresë të saj,  nxjerr Urdhrin nr. 106, dt. 28.03.2014 dhe ia dërgon ‘akademikut” me nr. 2176 prot.,  ku i kërkon t’i përgjigjet në mënyrë shkresore,  sidomos pikave 1, 3, 8, 15, 18, 26, 32 dhe 35!
9. A ka lidhje kjo me lënien në mëshirë të fatit të katit përdhes të BSHUPT? A kanë gisht dy rektorët e fundit në ndonjë aferë korruptive? Kjo është një çështje e prokurorisë, tashmë dhe jo e artikullshkruesit!

Reagimi nga Kontrolli i Lartë i Shtetit

10. Leskaj thuhet që ka njohje të vjetër me “akademik” Kaçanin! Punë e tyre! Njohja është një gjë, puna e shtetit është një gjë tjetër. Kontrolli i Lartë i Shtetit nuk ka gjetur “asgjë” në shkelje të ligjit dhe akteve nënligjore në Universitetin Politeknik. Raporti i kontrollit nuk është bërë publik, por disa pyetje duhen shtruar edhe për kryekontrollorin:

1. A ka informacion vlonjati Leskaj për dëmin që ka shkaktuar vlonjati Kaçani në katin përdhes të BSHUPT? (kujtojmë se janë mbi 45 mijë tituj librash që i mungojnë inventarit të kësaj biblioteke- kontrolli i KLSH është bërë këtë pranverë!);
2. A ka informacion z. Leskaj se, duke shkelur në mënyrë të përsëritur (prej vitit 2011) vendimet e Këshillit të Administrimit të UPT, z. Kaçani ka emëruar punonjës e ka ndarë tituj si ofiqe personale apo ndere, në kundërshtim me vendimet e Këshillit Administrativ, duke dëmtuar financiarisht arkën e shtetit dhe të institucionit (çdo titull i dhënë ka koston 10 mijë lekë/muaj më shumë në pagë!)
3. A ka identifikuar Leskaj ndonjë shkresë si psh. atë të drejtores së burimeve njerëzore, e cila paguhet sikur ka mbaruar doktoraturën, ndërsa doktoraturën nuk e ka mbaruar akoma. Ose më drejtpërdrejt; a e kanë parë inspektorët e Leskajt se vetëm dekania e Fakultetit të Teknologjisë së Informacionit (FTI) nuk e ka respektuar një urdhër kaçanian për të paguar të gjithë kandidatdoktorantët me pagën e atij që mbaron doktoraturën?! Mbase edhe këtu ka vend për të parë përdorimin e parave publike që vijnë nga taksapaguesit shqiptarë apo nga kuotat e studentëve!
4. A ka dijeni KLSH dhe madje edhe ministrija Nikolla se, gruaja e vlonjatit Kaçani punon në Institutin e Gjeoshkencave, që varet nga “akademiku” Kaçani, se Neritan Shkodrani, shef katedre në Fakultetin e Inxhinierisë së Ndërtimit, ka gruan drejtore të BSHUPT dhe vëllanë, Migen Shkodrani, drejtor të prokurimeve, institucione që varen drejpërdrejt nga “akademik” Kaçani?
5. A ka dijeni KLSH dhe znj. Nikolla që, Përparim Deçolli, profesor i FIM dhe i ngarkuar për Qendrën e Sigurimit të Brendshëm të Cilësisë së Rektoratit, ka vajzën specialiste të statistikave në UPT, kur ajo thjesht ka mbaruar për psikologji!?
6. A i ka gjetur z.Leskaj dhe inspektorët e tij “letrat” e punonjëses N.Suparaku, sekretare e Dekanes së FIE, që punon në të njëjtin dekanat me burrin e vet?!
7. A e di z. Leskaj dhe inspektorët e tij se kancelarja e inxhinierisë së Gjeologji-Minierave është transferuar nga kancelare e këtij fakulteti, në postin e kancelares së Inxhinierisë së Ndërtimit me arsyen kaçaniane “se i biri i kancelares duhet të ishte pedagog te fakulteti i Gjeologji-Minierave”?!

 

Akuza Nr. 2: Shtesa e UPT

Shumë njerëz e kujtojnë se si Artanët, Lame dhe Shkreli, pak para zgjedhjeve të qershorit, dolën në media, pikërisht prapa kurrizit të Korpusit Qendror të UPT, duke kundërshtuar projektin për shtesën e UPT në dëm të Parkut Kombëtar të Tiranës.
1. U mor vendimi për shtesën e UPT, u përzgjodh kompania dhe filloi punimet. Kjo ishte dhe është e vetmja kompani që fiton tendera në UPT.

2.  Kompania nuk kishte përvojën e duhur në punime të tilla. Gjatë procesit u punua pa një projekt të qartë, nga gërmimet u lëviz nga vendi një nga faqet anësore të godinës ekzistuese, duke e dëmtuar seriozisht konstruksionin ekzistues.
3. Kush foli për këtë u “kërcënua” deri edhe me vendin e punës. Kush nuk foli dhe firmosi, u bë… ”zëvendësrektor”! Sot, në katin e parë të Korpusit Qendror mund t’i gjesh ende “zgavrat” e gabimit fatal të kompanisë.
4. Por gabimi më fatal është urdhri i “akademikut” për të ngritur një grup pune që të firmoste se nuk ka “asgjë” për t’u shqetësuar! Në këtë grup bënin pjesë vartësit e Kaçanit, por edhe drejtuesi i punimve, inxh. A. Sevrani! Si ka mundësi, edhe të drejtosh punimet, të bësh “zarar” dhe të firmosësh se “nuk ke bërë zarar?”. Edhe këtu mbase më shumë gjëra i duhen bërë të njohura prokurorisë sesa media-s! Por sidomos z. Bujar Leskaj!
5. Ministrja Lindita Nikolla e ka tashmë një dosje të plotë të të gjithë asaj që ka ndodhur dhe është përgjegjësi e saj nëse nuk vë para përgjegjësisë autorët.  Ajo do të ndodhet, afër apo vonë në kohë, përballë ndonjë katastrofe kur t’i gjejë studentët nën inerte, sepse  riparimi i bërë “natën” nuk do të mund ta shpëtojë godinën ekzistuese nga gafa e “meremetimit” të zgavrës së hapur nga gabimi inxhinierik dhe mungesa fatale e përvojës!

Read More

Politizimi

Politika në universitete publike.

(publikuar tek Peizazhe.com, nga autori)

Rektori i Universitetit të Prishtinës dha dorëheqje nën trysninë e revoltave studentore. Në hapësirën shqiptare është hera e parë që studentët të revoltohen ndaj politizimit të drejtuesve në institucionet e arsimit dhe pasojave që kanë sjellë ndërhyrjet mbi cilësinë.

Zakonisht në Shqipëri problemi ka qenë mobilizimi i studentëve për qëllimet politike të dy partive kryesore, derisa të dyja partitë ranë dakord ta depolitizojnë universitetin me ndërhyrjet në ligjin e arsimit të lartë (2007). Në ligj u ndalua angazhimi politik i Këshillave Studentorë (Neni 55) dhe morri fund tradita e pas-dhjetorit të viteve ’90 ku studentët mobilizoheshin në greva urie me porosi të dy kampeve.

Por ndërhyrja e pushtetit politik u përqëndrua në drejtimin e universiteteve publike. Nëse do të bënim një shkrepje të momentit për situatën aktuale në Shqipëri vërejmë se në 14 institucione publike (shih tabelën), vetëm në katër prej tyre nuk mund të evidentohet ndërhyrja politike në zgjedhjen e rektorit apo drejtuesit.

Rektorët janë figura të rëndësishme publike dhe për partitë politike mishërojnë një kapital social që gjeneron vota të konsiderueshme. Por ndërhyrjet politike në zgjedhjen e rektorëve kufizojnë autoritetin dhe kapacitetet e drejtuesve për të drejtuar në mënyrë efikase dhe konform ligjit. Ndërhyrja e politikës krijon varësira, të cilat kushtëzojnë ndjeshëm funksionimin e rektoratit në procedurat e rekrutimit dhe të promovimit të akademikëve (ndikimet joformale në vendimmarrje). Gjithashtu, ndërrimet e pushtetit qëndror politik mund të ndëshkojnë rektorin dhe rrjedhimisht universitetin, duke ja përcjellur koston studentëve.

Nga ana tjetër universiteteve u përshtatet një rektor që ka marrëdhënie positive me qeverinë e që mundëson rritjen e fondeve për investime kapitale (rritjen e hapësirave fizike të universitetit), në burime njerëzore (rritjen e numrit të pedagogëve). Personeli akademik gjendet në një pozicion më të volitshëm nëse ka një rektor të favorizuar nga politika (p.sh. në një qytet bastion të një partie apo të kontestueshëm).

Sidoqoftë, në tërësi ky ndikim nuk ka rezultuar pozitiv, sidomos kur sapo u ndërrua pushteti, disa rektorë, kandidatë për deputetë të PD-së, janë përballur me akuza nga mediat dhe policia.

Më poshtë paraqiten disa prej akuzave ndaj drejtuesve aktualë:

1. U-Elbasanit: Ndjekje penale ndaj Prof. Dr. Liman Varoshit për favorizim të një subjekti në procedurat e prokurimit të shërbimeve jo-akademike.

2. U- Tiranës : Akuza ndaj rektorit Prof. Dr. Dhori Kule nga gazeta Panorama për abuzime me financat e universitetit bazuar mbi raportet e Kontrollit të Lartë të Shtetit. Profesor Hysamedin Feraj akuzon Dhori Kulen për tejkalim kompetencash dhe paaftësi për drejtimin e institucionit, duke vërejtur se shkak për këtë janë edhe lidhjet e tij politike.

3. U - Gjirokastrës: Rektori Prof. Dr. Gëzim Sala është nën hetim për “shpërdorim detyre” dhe “falsfikim dokumentash”, por kjo çështje u pushua më vonë nga prokuroria.

4. U – Vlore: Rektorit Prof. Asoc. Albert Qarri i digjen dy makinat.

5. U- Sporteve: I vidhet zyra, shkak luftërat e brendshme pasi zgjedhja e tij si rektor ishte perceptuar si e paligjshme.

6. U-Arteve: Rektori akuzohet për parregullsi në procedurat e rekrutimit.

7. Akademia e Shkencave: Akuza nga anëtarët Jorgaq Kacani, Dëfrim Shkupi etj. se ish-Kryeministri Berisha ka ndërhyrë në zgjedhjen e tij si kryetar.

8. Në vitin 2012 u ndryshua ligji i arsimit të lartë me nismë të LSI për të lejuar rektorët aktualë të kandidonin një mandate të dytë. Përfituan nga ky ndryshim universitetet e Tiranës, Gjirokastrës, Korçës dhe Elbasanit.

 

 

Universiteti	Rektori/Kryetari	Partia	Funksioni partiak
USH	Artan Haxhi	PD	Kryetar i Bashkisë Shkodër 2003
U-Tiranë	Dhori Kule	PD	Anëtar i Këshillit Kombëtar / Kandidat per Deputet
U-Elbasan	Liman Varoshi	PD	Kandidat për deputet 2013
U – Gjirokastër	Gezim Sala	X	-
U-Durrës	Mit’hat Mema	X	-
U-Vlorë	Albert Qarri	X (LSI?)	-
U-Korçë	Gjergji Mero	PD	Kandidat Kryetar Bashkie – 2013
U-Politeknik	Jorgaq Kacani	X	-
U-Arteve	Petrit Malaj	PS	Anëtar i Asamblesë
U-Mjeksisë	Jera Kruja	PD	Kandidate për deputete
U – Bujqësi	Fatos Harizaj	X	-
U – Sporteve	Vesel Rizvanolli	PD	Anëtar i Këshillit Bashkiak – 2011
Qendra e Studimeve Albanologjike	Ardian Marashi	?	-
Akademia e Shkencave	Myzafer Korkuti	X (PD?)	-

Read More

Universiteti-Mjekësor-II

Ledjana Saliu, Gazeta Telegraf, 21 Prill 2014

Protesta e studenteve kundër cenimit të autonomisë universitare

Protesta e studenteve kundër cenimit të autonomisë universitare

Rreth 5000 studentë të fakulteteve të Mjekësisë dhe Shkencave Mjekësore Teknike sot do të bojkotojnë mësimin në formë proteste për të kundërshtuar projektligjin e ri që do të fillojë të diskutohet, po sot në Komisionin Parlamentar të Edukimit dhe Mjeteve të Informimit Publik. Në fakt studentët e mjekësisë e kanë parashtruar përshkallëzimin e revoltës së tyre në protesta, në një letër dërguar Kryeministrit z. Edi Rama, nëse nuk do të merrnin asnjë përgjigje pozitive për kërkesat e tyre. Në letrën dërguar Kryeministrit, studentët e mjekësisë kishin parashtruar problematikat e Universitetit të Mjekësisë, sipas të cilëve “më shumë po krijon burokraci se sa i zvogëlon. Më shumë po rrit fondet e shpërdorimit të taksave tona se sa këto të ardhura vihen në dobí. Më shumë po rriten numrat e dekanëve dhe zv/dekanëve artificialë dhe nuk po rritet numri i pedagogëve, laboratorëve, klasave”. Studentët i kanë kujtuar Kryeministrit premtimin e tij: “Ne përgëzuam iniciativën tuaj në zgjedhje, atë të rikthimit të Universitetit të Mjekësisë, aty ku ishte më parë, në atë traditë e histori 60-vjeçare. Mos harroni se ky premtim i juaji sugjestionoi votën e shumë studentëve të mjekësisë, dhe ky është një detyrim edhe më i madh që ju bie të zgjidhni”.

Kjo protestë vjen sot, më shumë se një vit nga krijimi i Universitetit të ri të Mjekësisë. Po sot nis diskutimi në komisionet e Kuvendit të projektligjit për disa ndryshime në Ligjin për Arsimin e Lartë, e lidhur kjo vetëm me pjesën mjekësore të tij. Ky projektligj parashikon emërime të drejtuesve të tyre dhe jo zgjedhje të tyre me votë, pra kemi të bëjmë me cungime të demokracisë universitare. Ky është një hap prapa për këtë pjesë të arsimit të lartë, përsa i përket lirisë e autonomisë së institucionit. Universiteti Mjekësor përbëhet nga bashkimi i disa fakulteteve ekzistuese me tradita të shkëlqyera në Universitetin e Tiranës. Aktualisht, aty ka dekanë të zgjedhur me votim të fshehtë, shefa shërbimesh mjekësorë të QSUT të përzgjedhur mbi bazën e një konkurrimi, të cilët janë të mbrojtur në ligjin ekzistues. Ndërsa drafti i ri parashikon që rektori “përzgjedh” dekanët, ata “përzgjedhin” shefat e departamenteve, të cilët më tej “përzgjedhin” drejtuesit e shërbimeve. Në këtë mënyrë krijohet një precedent për emërime të drejtuesve në arsimin e lartë si dhe ndërprerje arbitrare të mandatit te atyre që janë zgjedhur me votë të fshehtë e të lirë, duke goditur në këtë mënyrë lirinë e sistemit universitar.

Njoftimi

Rreth 5000 studentë të fakulteteve të Mjekësisë dhe Shkencave Mjekësore Teknike sot do të bojkotojnë mësimin në formë proteste për të kundërshtuar fortësisht projektligjin e ri që do të fillojë të diskutohet, po sot në Komisionin Parlamentar të Edukimit dhe Mjeteve të Informimit Publik. Këshilli Studentor si organizator i kësaj proteste bën të ditur se projektligji i ri për arsimin e lartë prek vetëm Universitetin Mjekësor Tiranë duke cenuar rëndë autonominë universitare. E pabesueshme sesi guxohet sërish të cenohet autonomia e Universiteteve duke rikthyer politikën e emërimeve si ne kohën e “shokëve të Partisë së Punës” që me terma më të moderuara mund ta quajmë koha e “miqve me interesa te përbashkëta”. Duam t’iu kujtojmë se me këto emërime po na prekni drejtpërdrejtë edhe ne studentet ku “profesorët e emëruar” automatikisht do të jenë përgjegjës të lëndëve dhe vlerësuesit e performancës tonë akademike, madje edhe më tepër siç janë komisione të ndryshme si ato të specializimeve dhe dhënieve të titujve në të ardhmen. Për ne është e papranueshme ajo që synon projektligji i ri, sipas të cilit: “Rektori i emëruar përzgjedh dekanët/drejtorët. Dekani/drejtori i emëruar përzgjedh përgjegjësin e departamentit/qendrës së kërkim zhvillimit. Përgjegjësi i departamentit përzgjedh përgjegjësin e njësisë mësimore-kërkimore/ përgjegjësin e shërbimit”. Diktaturë !!! Ku në mënyrën më të turpshme, edhe njëherë tjetër, që nga momenti i krijimit të këtij institucioni dhunohet në mënyrë barbare e drejta dhe e vetmja forcë që studentet kanë, VOTA, duke na shmangur nga vendimmarrja dhe duke deformuar rëndë demokracinë në Universitet! Kjo që këta hartues të këtij projektligji duan të bëjnë, është më tepër se një gabim, ky është një KRIM që po i bëhet sistemit arsimor shëndetësor dhe atij mjekësor Shqiptar duke zëvendësuar si koncept “meritokracinë” me “servilizmin” dhe sahanlëpirjen ndaj eprorit që ka në dorë emërimin. Ne si studentë i lutemi këtij komisioni që ta shqyrtojë këtë projektligj me shumë përgjegjësi dhe maturi, duke respektuar në radhë të parë autonominë universitare dhe dinjitetin e studentëve të këtij Universiteti dhe të shmangë një precedent, jashtëzakonisht negativ që nuk e ka parë historia e pas viteve ‘90 në asnjë Universitet të Shqipërisë. Këtij Bojkoti do t’i bashkohen dhe një pjesë e madhe e pedagogëve tanë. Të reagojmë të gjithë! Disa nga kërkesat që duam të shqyrtohen nga institucionet përkatëse janë si më poshtë. Ajo që ne kërkojmë është:

1-Autonomia Universitare

2-Të pajisemi me diplomat tona, të cilat na mohohen prej një viti, duke na mbajtur me premtime të kota që do zgjidhet ky problem

3-Të mos zëvendësohen të Mandatuarit me të Komanduar: Një e drejtë Demokratike e fituar nga Studentët e Dhjetorit nuk mund të zëvendësohet me emërime

4-Kërkesat klienteliste duhet t’i plotësoni në vende të tjera dhe JO në ambiente edukimi universitar

5-Të shkojmë në Europë me Demokraci dhe Liri Akademike dhe jo me emërime si Venezuela dhe të tjera vende të botës së tretë

Fakti është që Ligji i Arsimit të Lartë do të kalojë për një muaj në Parlament; atëherë pse nxitohet të bëhen ndryshime në Universitetin e Mjekësisë së Tiranës?!

Këto kërkesa ua kemi bërë të ditur: Komisionit për Edukim dhe Mjetet e Informimit Publik; Ministres së Arsimit, Znj. Lindita Nikolla; Rektorit të Universitetit të Mjekësisë dhe Dekanëve të Fakulteteve përkatëse si dhe të gjithë trupës pedagogjike.

Jonel Ngjelina, Senator i vitit 6, Fakulteti i Mjekësisë

Taulant Basha, Kryetar i Këshillit studentor të Fakultetit të Shkencave Mjekësore Teknike

Kërkesat e studentëve

1-Autonomia Universitare

2-Të pajisemi me diplomat tona, të cilat na mohohen prej një viti, duke na mbajtur me premtime të kota që do zgjidhet ky problem

3-Të mos zëvendësohen të Mandatuarit me të Komanduar: Një e drejtë Demokratike e fituar nga Studentët e Dhjetorit nuk mund të zëvendësohet me emërime

4-Kërkesat klienteliste duhet t’i plotësoni në vende të tjera dhe JO në ambiente edukimi universitar

5-Të shkojmë në Europë me Demokraci dhe Liri Akademike dhe jo me emërime si Venezuela dhe të tjera vende të botës së tretë

Prof.dr. Dhori Kule: E drejta zgjedhore nuk mund të cenohet, ndryshe universitetet ndikohen nga politika

Një nga elementët që po hasin më shumë diskutim në grupin e punës të ngritur për reformën në Arsimin e Lartë është pikërisht procedura e emërimit apo ajo e zgjedhjeve të organeve që drejtojnë strukturat e universiteteve. Rektori i Universitetit të Tiranës, prof.dr. Dhori Kule shpreh bindjen se në Shqipëri e ka fituar të drejtën e qytetarisë absolute procedura zgjedhore. Sipas prof Dhorit, ajo nuk mund dhe nuk duhet të cenohet. Për të sqaruar problematikën e cenimit të procedurës zgjedhore, prof Kule citoi modelin e Prishtinës si universiteti që kishte në funksionimin e vet ndikimin e politikës. “Fatmirësisht në Shqipëri Kushtetuta, ndryshe nga vendet e tjera, i ka dhënë autonomi universiteteve dhe procedura zgjedhore e çliron nga ndikimi politik, pavarësisht preferencave politike që mund të kenë individët” shprehet rektori i9 UT-së. Ndërsa porsa i përket trupës zgjedhore, prof. Kule mendon se ajo duhet të jetë gjithëpërfshirëse. “Edhe pse ka mendime që të mos jenë studentët, unë jam i mendimit që studentët duhet të jenë si pjesë e trupës zgjedhore për autoritetet e organeve drejtuese, sepse nuk janë konsumatorë të thjeshtë, studenti nuk është votues i rëndomtë, është një votues përzgjedhës”, shprehet prof. Kule.

Rektori i Universitetit të Mjekësisë, sërish me emërim

“Përsa i përket emërimit të rektorit, natyrshëm, unë nuk jam për emërime drejtuesish. Vetë autoritetet drejtuese duhet të kërkojnë vetëbesimin. Ligji me të vërtetë e parashikon emërimin në një universitet të ri, por në gjykimin tim ajo nuk është strukturë e re, është strukturë që ishte, që funksiononte. Pra zgjedhja në vetvete dhe marrja e votëbesimit është fuqi drejtimi, është fuqi besimi nga ata që ti do të drejtosh” shprehet prof. Kule. Megjithatë, rektori i UT-së dëshiron që në Universitetin e Mjekësisë të funksionojë çdo gjë mirë, pasi sipas tij është universiteti, ku përgatiten specialistë tek të cilët do të trokasim të gjithë.

Read More